Αν τελευταία προτιμάς να μένεις σπίτι τα Σαββατοκύριακα αντί να βγαίνεις για φαγητό ή ποτό, δεν είσαι ο μόνος. Για...
πολλούς, το να περάσουν ένα βράδυ στο σπίτι με σειρά, φαγητό και ησυχία είναι το απόλυτο self-care. Ωστόσο, όπως εξηγεί η ψυχοθεραπεύτρια Lourdes Ramón, υπάρχουν φορές που αυτή η ανάγκη για απομόνωση μπορεί να κρύβει κάτι πιο βαθύ.
Γιατί προτιμάς το σπίτι
Αν πάντα ήσουν «σπιτόγατος», πιθανότατα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Όμως αν παρατηρείς ότι αυτή η συμπεριφορά εμφανίστηκε πρόσφατα, ίσως προσπαθείς να διαχειριστείς έντονο άγχος, επαγγελματική πίεση ή συναισθηματική κόπωση.
«Όταν κάποιος αισθάνεται υπερδιέγερση από την καθημερινότητα, το να μείνει σπίτι είναι ένας τρόπος να “πατήσει παύση” και να αφήσει το νευρικό του σύστημα να ηρεμήσει», σημειώνει η Ramón.
Για κάποιους, αυτό είναι μια αναγκαία συναισθηματική ξεκούραση. Για άλλους, όμως, μπορεί να αποτελεί σημάδι επαγγελματικής εξουθένωσης (burnout) ή αδιερεύνητου τραύματος.
Εξερεύνησε την αιτία
Η ειδικός προτείνει να ρωτήσεις τον εαυτό σου:
- Τι αντιπροσωπεύει για μένα το «μένω σπίτι»;
- Πώς νιώθω όταν το κάνω; Χαρά ή ενοχή;
- Τι σημαίνει για μένα ο χώρος μου;
Απαντώντας σε αυτά, μπορείς να καταλάβεις αν απλώς αναζητάς ξεκούραση ή αν έχεις αρχίσει να απομονώνεσαι συναισθηματικά.
Παύση ή απομόνωση;
Η Ramón εξηγεί ότι μερικές φορές χρειάζεται να πατάμε «παύση» για να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας. «Αυτό το διάστημα ησυχίας μπορεί να γίνει μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, να δεις πού βρίσκεσαι και τι χρειάζεσαι πραγματικά», λέει.
Αν, όμως, νιώθεις πως πιέζεις τον εαυτό σου να μείνει μόνος, ή αποφεύγεις τη συναναστροφή επειδή σε αγχώνει, τότε ίσως χρειάζεται να το δουλέψεις πιο βαθιά.
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει να αναγνωρίσεις τα συναισθήματά σου και να τα επικυρώσεις χωρίς ενοχή. Ξεκίνα κοινωνικοποίηση με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια και κατανόηση, όχι με εκείνους που σε εξαντλούν.
Οι «πρέπει» που μας μπλοκάρουν
Πολλές φορές λέμε στον εαυτό μας «πρέπει να βγω», «πρέπει να κοινωνικοποιηθώ». Σύμφωνα με τη Ramón, τέτοιες φράσεις λειτουργούν σαν εσωτερικές εντολές, αποκόπτοντάς μας από τα αληθινά μας συναισθήματα. Αντ’ αυτού, δοκίμασε να ρωτήσεις: «Τι χρειάζομαι πραγματικά τώρα;»
Όταν το σώμα “κλείνει”
Όταν αποσύρεσαι, το σώμα σου συχνά αντιδρά: οι ώμοι σφίγγουν, η γνάθος πιέζεται, οι κινήσεις περιορίζονται. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει συνειδητά· είναι ο τρόπος που το σώμα κρατά όσα δεν μπορείς (ή δεν θέλεις) να εκφράσεις.
Το πρώτο βήμα είναι να ακούσεις τι έχει να σου πει — και, αν χρειαστεί, να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ειδικό.
Γιατί προτιμάς το σπίτι
Αν πάντα ήσουν «σπιτόγατος», πιθανότατα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Όμως αν παρατηρείς ότι αυτή η συμπεριφορά εμφανίστηκε πρόσφατα, ίσως προσπαθείς να διαχειριστείς έντονο άγχος, επαγγελματική πίεση ή συναισθηματική κόπωση.
«Όταν κάποιος αισθάνεται υπερδιέγερση από την καθημερινότητα, το να μείνει σπίτι είναι ένας τρόπος να “πατήσει παύση” και να αφήσει το νευρικό του σύστημα να ηρεμήσει», σημειώνει η Ramón.
Για κάποιους, αυτό είναι μια αναγκαία συναισθηματική ξεκούραση. Για άλλους, όμως, μπορεί να αποτελεί σημάδι επαγγελματικής εξουθένωσης (burnout) ή αδιερεύνητου τραύματος.
Εξερεύνησε την αιτία
Η ειδικός προτείνει να ρωτήσεις τον εαυτό σου:
- Τι αντιπροσωπεύει για μένα το «μένω σπίτι»;
- Πώς νιώθω όταν το κάνω; Χαρά ή ενοχή;
- Τι σημαίνει για μένα ο χώρος μου;
Απαντώντας σε αυτά, μπορείς να καταλάβεις αν απλώς αναζητάς ξεκούραση ή αν έχεις αρχίσει να απομονώνεσαι συναισθηματικά.
Παύση ή απομόνωση;
Η Ramón εξηγεί ότι μερικές φορές χρειάζεται να πατάμε «παύση» για να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας. «Αυτό το διάστημα ησυχίας μπορεί να γίνει μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, να δεις πού βρίσκεσαι και τι χρειάζεσαι πραγματικά», λέει.
Αν, όμως, νιώθεις πως πιέζεις τον εαυτό σου να μείνει μόνος, ή αποφεύγεις τη συναναστροφή επειδή σε αγχώνει, τότε ίσως χρειάζεται να το δουλέψεις πιο βαθιά.
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει να αναγνωρίσεις τα συναισθήματά σου και να τα επικυρώσεις χωρίς ενοχή. Ξεκίνα κοινωνικοποίηση με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια και κατανόηση, όχι με εκείνους που σε εξαντλούν.
Οι «πρέπει» που μας μπλοκάρουν
Πολλές φορές λέμε στον εαυτό μας «πρέπει να βγω», «πρέπει να κοινωνικοποιηθώ». Σύμφωνα με τη Ramón, τέτοιες φράσεις λειτουργούν σαν εσωτερικές εντολές, αποκόπτοντάς μας από τα αληθινά μας συναισθήματα. Αντ’ αυτού, δοκίμασε να ρωτήσεις: «Τι χρειάζομαι πραγματικά τώρα;»
Όταν το σώμα “κλείνει”
Όταν αποσύρεσαι, το σώμα σου συχνά αντιδρά: οι ώμοι σφίγγουν, η γνάθος πιέζεται, οι κινήσεις περιορίζονται. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει συνειδητά· είναι ο τρόπος που το σώμα κρατά όσα δεν μπορείς (ή δεν θέλεις) να εκφράσεις.
Το πρώτο βήμα είναι να ακούσεις τι έχει να σου πει — και, αν χρειαστεί, να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ειδικό.
