Ποια μαντινάδα να σου πω, ποια λόγια να σου γράψω;
Ελλάδα μου το προτιμώ για σένανε να κλάψω.
Να κλάψω για τα νιάτα σου που φύγανε στα ξένα
και θα ξεχάσουν σύντομα και σένανε και μένα.
Να κλάψω για τη διαφθορά απού σε ταλανίζει
κάθε πολίτη τίμιο θαρρώ τον βασανίζει.
Να κλάψω τη φτωχολογιά που γέννησε η κρίση
πολίτες με τη στένεψη και με το δάκρυ, βρύση.
Να κλάψω τα πιστεύω σου, τις ρίζες, τις αξίες
αυτές απού λησμόνησες μέσα στις φωταψίες.
Δε βρίσκω λόγια να σου πω πατρίδα μου Ελλάδα
αν και το δάκρυ στέρεψε, 'πομένει η θαμπάδα.
Που 'ναι το μεγαλείο σου και που η αρχοντιά σου ;
Εσύ που διέδωσες στη γη την τόση αφοβιά σου !
Τι γίναν τα ιδανικά για την ελευθερία
και φοβισμένη στέκεσαι στου κόσμου τα θηρία ;
Που πήγε το ανάστημα και ο ηρω'ι'σμός σου ;
Κάθε μεγάλο προσκυνάς με τον ραγιαδισμό σου.
Θα μας δικάσουν σύντομα οι πρόγονοί μας όλοι
κατάρα θα μας ρίξουνε στην κόλαση, διαόλοι.
Ανάξιοι να στέκουμε στον ιερό τον τόπο
αυτόν απού εσμίλεψαν με πίστη και με κόπο.
Καπαδόπουλος Ελισαίος.
