Φωτάκια, δέντρο, κουβέρτα στον καναπέ — και στην οθόνη η ίδια χριστουγεννιάτικη ταινία…
πάλι. Από το Home Alone μέχρι το Love Actually και το Polar Exress, κάθε Δεκέμβρη επιστρέφουμε στις ίδιες ιστορίες σχεδόν τελετουργικά, σαν να είναι μέρος της γιορτής. Κι όμως, όσο κι αν τις ξέρουμε απ’ έξω, ξανά και ξανά πατάμε play χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί όμως;
Η απάντηση δεν βρίσκεται μόνο στη νοσταλγία ή στο γιορτινό κλίμα — σύμφωνα με την επιστήμη, ο λόγος είναι πολύ πιο βαθύς.
Γιατί ο εγκέφαλος θέλει επανάληψη
Ακόμα κι αν μας αρέσει να ζούμε νέες εμπειρίες, ο ανθρώπινος εγκέφαλος αγαπά κάτι εξίσου πολύ: την οικειότητα. Θέλει προβλεψιμότητα, ηρεμία, γνώριμες εικόνες. Οι επαναλαμβανόμενες ταινίες προσφέρουν ακριβώς αυτό — ασφάλεια. Ξέρουμε τι θα γίνει, ποια ατάκα έρχεται, πότε θα γελάσουμε ή θα συγκινηθούμε, κι αυτό μειώνει την ένταση και τονώvει το αίσθημα χαλάρωσης.
Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Σικάγο, το να επιστρέφουμε σε αγαπημένες ταινίες λειτουργεί σαν συναισθηματικό «μαξιλάρι» — ρίχνει το στρες και μας φέρνει σε πιο ήρεμη ψυχολογική κατάσταση. Είναι σαν να μπαίνουμε ξανά σε ένα σπίτι που ξέρουμε καλά.
Τα χριστουγεννιάτικα έργα ως «καταφύγιο»
Δεν είναι πάντα θέμα ποιότητας ούτε πλοκής. Είναι οι εικόνες που μας επιστρέφουν σε αναμνήσεις: παιδικές μέρες, ζεστές οικογενειακές στιγμές, μυρωδιές, ήχους. Με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό, αυτές οι ταινίες γίνονται συναισθηματική ζώνη άνεσης — ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων.
Ακούγεται μια γνώριμη μουσική και αμέσως κάτι μέσα μας ξεκουράζεται.
Η προβλεψιμότητα δεν είναι βαρετή — είναι ανακουφιστική.
Και ίσως, μέσα στον πιο φωτεινό μήνα του χειμώνα, αυτό να είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε.
Εσύ ποια ταινία θα ξαναδεις φέτος — για δέκατη, εικοστή ή… χιλιοστή φορά;
