Πάντα υποστήριζα την ανάγκη για μια ενεργή και απαιτητική κοινωνία.
Τις ημέρες αυτές προσθέτω και κάτι ακόμη: την ανάγκη για μια υπεύθυνη κοινωνία.
Μια...
υπευθυνότητα που συνδέεται άμεσα με τον σεβασμό προς το σύνολο των πολιτών.
Σε μια δημοκρατία υπάρχουν θεσμοί. Και οι διεκδικήσεις, όπως και οι διαφωνίες μας, οφείλουν να εκφράζονται μέσα από αυτούς, ώστε να διατηρείται η κοινωνική ομαλότητα και η δημοκρατική λειτουργία.
Ο ρόλος του αγροτικού κόσμου και της αγροτικής παραγωγής για τη χώρα είναι αυτονόητος.
Τα διαχρονικά προβλήματα, αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα – όπως η ευλογιά των αιφοπροβάτων και το ζήτημα του ΟΠΕΚΕΠΕ – έχουν δικαιολογημένα κινητοποιήσει όχι μόνο τους αγρότες, αλλά και ευρύτερα την κοινωνία.
Ωστόσο, η επιλογή των αποκλεισμών δρόμων, που στερεί από τους συμπολίτες μας το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης και επηρεάζει κρίσιμες καθημερινές δραστηριότητες (εργασία, υγεία, κοινωνικές υποχρεώσεις), δεν αποτελεί λύση. Πρόκειται για μια πρακτική παρωχημένη, που δεν συνάδει με μια σύγχρονη, δημοκρατική και πολιτισμένη κοινωνία — ούτε με το όραμα που οφείλουμε να έχουμε για το μέλλον της αγροτικής παραγωγής.
Με σεβασμό, καταθέτω δύο θεσμικές οδούς διεκδίκησης και με τις λιγοστες δυναμεις που διαθετω καλώ τον αγροτικό κόσμο να τις ακολουθήσει:
1. Την έκφραση της δυσαρέσκειας μέσω των δημοσκοπήσεων και, κυρίως, μέσω των εκλογών. Σε μια δημοκρατία, αυτή είναι η πιο καθαρή και ισχυρή μορφή παρέμβασης που να είστε σίγουροι θα κλονίσει την κυβέρνηση.
2. Τη μαζική, ειρηνική διαμαρτυρία σε πλατείες σε ολόκληρη τη χώρα, με τη συμμετοχή της κοινωνίας που στηρίζει τα αιτήματα των αγροτών, όπως συνέβη σε άλλες μεγάλες συλλογικές κινητοποιήσεις (πχ Τέμπη).
Παράλληλα, θεωρώ αναγκαίο να τεθεί με σαφήνεια και το αίτημα για μια σύγχρονη αγροτική οικονομία: τεχνολογικά προηγμένη, καινοτόμα, ανταγωνιστική και εξωστρεφή.
Μια αγροτική οικονομία που κρατά τους ανθρώπους στη γη τους, που τους επιτρέπει να παράγουν με αξιοπρέπεια και να ζουν από τον κόπο τους.
