Του Κ. Καραγιαννίδη
Χάρη εντυπωσιασμού και ομορφιάς του λόγου,
τασσόμεθα ενίοτε υπέρ του παραλόγου.
Ξορκίζουμε το χρόνο, που πρόκειται να λήξει,
για τα δεινά που είχαμε, σ’ αυτόν τα ‘χουμε ρίξει.
Φταίει ο χρόνος ο κακός και η κακιά η ώρα,
τάχα δεν ήμασταν εμείς στου καραβιού την πρώρα.
Μετάθεση των ευθυνών πολύ συχνά συμβαίνει,
αδιάφορο στη λογική αυτή κι αν αντιβαίνει.
Για νέο χρόνο ελπίζουμε αγάπη να μας φέρει,
γινόμαστε έτσι άβουλοι, γιατί αυτό συμφέρει.
Ο που δεν ξέρει να αγαπά, μα έχει μίσος μόνο,
δεν έχει ευθύνη ουδεμιά, τη ρίχνει παν στο χρόνο.
Φεύγει ο χρόνος ο παλιός, κομμάτι της ζωής μας,
τον ζήσαμε, καλώς - κακώς, δώσαμε την ψυχή μας.
Τον χρόνο αν ξορκίζετε, τα ξόρκια στη ζωή σας,
αφού καλά τον ζήσατε, βγάζετε τη χολή σας.
Ο χρόνος είναι άυλος και ήρεμα κυλάει,
αυτός το μάνα εξ ουρανού ποτέ δεν κουβαλάει.
Τα πάντα απ’ τον άνθρωπο σήμερα εξαρτώνται,
στις πλάτες του ’25 δεν πρέπει να αναρτώνται.
Ας κάνουμε προσπάθεια μες στον καινούργιο χρόνο,
ΑΓΑΠΗ να προσφέρουμε στο διπλανό και μόνο.
Να διώξουμε απ’ ανάμεσα αυτό που μας χωρίζει,
να κάνουμε το ’26 χρονιά να ξεχωρίζει.
Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά
Κ. Καραγιαννίδης 31 – 12 - 2025
