Την...
παραμονή της ιταλικής εισβολής, Κυριακή 27 Οκτωβρίου, στην Ελλάδα είχαμε αγωνιστική δράση. Συγκεκριμένα, στην Πάτρα, η επίλεκτη ομάδα της πόλης αντιμετώπισε την επίλεκτη του Πειραιά, για το πρωτάθλημα πόλεων, όπου οι φιλοξενούμενοι επικράτησαν με 3-1 και στην Αθήνα, η επίλεκτη ομάδα αντιμετώπισε αυτή του Βόλου, με τους γηπεδούχους να παίρνουν τη νίκη με 6-0.
Το πρωί της επόμενης μέρας βρήκε την Ελλάδα να μάχεται στα σύνορα της Αλβανίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών βρέθηκαν στρατευμένοι και πολλές φορές πολέμησαν δίπλα δίπλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσαν οι Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, τερματοφύλακας του Ολυμπιακού και Μίμης Πιερράκος, επιθετικός του Παναθηναϊκού, με τον δεύτερο να πέφτει ηρωικά μαχόμενος στο μέτωπο του Πόγραδετς, τον Νοέμβριο του 1940.
Μάλιστα, μερικές μέρες αργότερα, ο διοικητικής του Σ’ Συντάγματος Β’ Πυροβολικού ενημέρωσε με γράμμα τη μητέρα του άτυχου ποδοσφαιριστή. Ένα γράμμα που δεν έφτασε ποτέ στα χέρια της μητέρας, αφού ο αδερφός του, Στέφανος της το έκρυψε, καθώς βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Χαρακτηριστικά, το γράμμα, ανέφερε:
«Σ’ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Β΄ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ
Αρ.Πρωτ. 858
Προς Κυρίαν Πιερράκου
Αθήνα
Κυρία,
Το Σύνταγμα με μεγάλην θλίψην λαμβάνει την τιμήν να σας αναγγείλει ότι ο προσφιλής υιός σας δεν ζη πλέον.
Φονικόν βλήμα ανάνδρου εχθρού απεστέρησε την οικογένειάν του, το Σύνταγμα, την Πατρίδα, προσφιλούς και πολυτίμου τέκνου.
Εις τα ψυχάς όλων ημών μένει αλησμόνητον το αγέρωχον παράστημα, η μεγαλειώδης ψυχραιμία και ο τίμιος ηρωϊσμός του εκλιπόντος υιού σας.
Ήρωες, ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος.
Ο Πανάγαθος Θεός ας απαλύνη την καρδίαν δεινώς τρωθείσης μητρός, αδελφών και συγγενών και ας ελαφρύνει την γην ήτις τον εδέχθη εις μνήνην αιωνίαν.
Εν ΤΤ 212 τη 16η Δεκεμβρίου 1940
Ο Διοικητής του Συντάγματος»
Μάλιστα, το 1950 ο αδερφός του Μίμη Πιερράκου, βρέθηκε στην Αλβανία, προκειμένου να μεταφέρει τα οστά του αδερφού του στην Αθήνα, τυλιγμένα με τη σημαία του Παναθηναϊκού.
Ένα ακόμα θύμα του ελληνικού ποδοσφαίρου στον πόλεμο εναντίων των δυνάμεων του Άξονα, αποτέλεσε ο Νίκος Σωτηριάδης, τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ. Στις 28 Ιανουαρίου του 1941 έχοντας το βαθμό του λοχία, στο 50ό Σύνταγμα Πεζικού, σε ηλικία 33 ετών «έφυγε» στην προσπάθεια των ελληνικών δυνάμεων να κατακτήσουν το πολυβολείο των Ιταλών στην μάχη της Κλεισούρας. Παράλληλα, ο «Δικέφαλος» μετράει ένα ακόμα θύμα, τον Γιώργο Βατίκη, όμως, δεν έγιναν ποτέ γνωστές οι συνθήκες του θανάτου του.
Ωστόσο, ακόμα και κατά τη διάρκεια του πολέμου, η ποδοσφαιρική δραστηριότητα δεν σταμάτησε εντελώς. Στις 5 Ιανουαρίου του 1941 στο Γήπεδο της Λεωφόρου, επίλεκτη ομάδα της Αθήνας αντιμετώπισε σε φιλικό αγώνα με 4-2 επίλεκτους του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος, ενώ στις 9 Μαρτίου του 1941 έγινε ένα ακόμα φιλικό, όταν και πάλι επίλεκτη ομάδα της Αθήνας αντιμετώπισε στη Λεωφόρο επίλεκτους της Βρετανικής Αεροπορίας, νικώντας με 6-2.
Κάτι… ανάλογο έγινε και στη διάρκεια της Κατοχής. Δύο χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, οι Έλληνες αθλητές με πρωτοβουλία των αθλητών του στίβου οργάνωσαν την Ένωση Ελλήνων Αθλητών, έχοντας ως στόχο τη βοήθεια των αθλητών που υπέφεραν από τις κακουχίες και «γέμιζαν» τα δωμάτια του νοσοκομείου «Σωτηρία».
Την άνοιξη του 1942 με πρωτοβουλία των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ προγραμματίστηκε φιλικό παιχνίδι στο γήπεδο της Λεωφόρου, προκειμένου τα έσοδα από τον αγώνα να δοθούν στους αθλητές. Όμως, ο τότε πρόεδρος των «πράσινων» Απόστολος Νικολαΐδης υποστήριξε πως δεν μπορούσε να προχωρήσει σε μία τέτοια κίνηση, με αποτέλεσμα οι φίλαθλοι που έδιναν το «παρών» να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν. Τα πράγματα ηρέμησαν με την επέμβαση των γερμανικών δυνάμεων.
Τον Ιούνιο του 1944 το ελληνικό ποδόσφαιρο θρήνησε ένα ακόμα «μέλος» της. Ο Σπύρος Κοντούλης, ποδοσφαιριστής ΑΕΚ, κατά τη μεταφορά του στον τοίχο της Καισαριανής, πήδηξε από το βαγόνι και σκοτώθηκε από γερμανικά πυρά, στην προσπάθειά του να αποδράσει.
Στη «μάχη» της αντίστασης… έπεσε και η περιφέρεια. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Καλαμάτα, ο διοικητής των δυνάμεων του άξονα, ζήτησε από τους πολίτες της πόλης τη δημιουργία ενός φιλικού αγώνα, ανάμεσα σε επίλεκτους των γερμανικών δυνάμεων και τους ντόπιους. Οι Καλαματιανοί επικράτησαν, κάτι που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του διοικητή, ο οποίος διέταξε άμεσα τον επαναληπτικό αγώνα.
Κατά την είσοδο των Ελλήνων επίλεκτων, πίσω από το τέρμα υπήρχε μυδραλιοβόλο, με τους Γερμανούς να παίρνουν τελικά τη νίκη με 3-2, καθώς το τραγικό… παράδειγμα του 1942 στην Ουκρανία ήταν πολύ νωπό. Επίλεκτοι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό αντιμετώπισαν επίλεκτους του Χίτλερ. Μάλιστα, οι Γερμανοί είχαν προειδοποιήσει τους Ουκρανούς, οι οποίοι δεν… κατάλαβαν τίποτα επικρατώντας με 5-3. Αποτέλεσμα ήταν να εκτελεστούν, σε μίας αναμέτρηση που πήρε τον χαρακτηρισμό «Death Match», ελληνιστί «Παιχνίδι Θανάτου».
