Πολλοί ακόμα πιστεύουν ότι για την εύρεση του χρυσού πρέπει να σπάσουν κατάρες ή να εξευμενιστούν τα πνεύματα που τους φυλάνε
Αναμφισβήτητα η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα αλλά με πολύ μεγάλη Ιστορία. Τόσο...
στον εδαφικό της όσο και στον υποθαλάσσιο χώρο της υπάρχουν περίπου 20,000 θησαυροί. Έχουν θαφτεί είτε από τους κατόχους τους, είτε από την ίδια την φύση. Λανθασμένα πολλοί συνυφαίνουν την λέξη ‘Θησαυρός’ με την λέξη ‘χρυσός’. Λάθος! Ο θησαυρός μπορεί να βρίσκεται με την μορφή αρχαίων όπλων, πήλινων αγγείων. χάλκινων νομισμάτων και φυσικά χρυσού και αργύρου στην οποιαδήποτε μορφή. Εμείς σήμερα θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά όσον αφορά τους θησαυρούς με τα χρυσά νομίσματα: στο ποιούς ανήκαν ή από που προήλθαν.
Από τους 20.000 θησαυρούς που είναι θαμμένοι στην Ελλάδα, οι σπουδαιότεροι εξ αυτών είναι:O θησαυρός του Αλή Πασά. Πρίν πεθάνει υπολογίζεται σε 400.000.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Αναζητείται στα Ιωάννινα, την Κέρκυρα και τα Τρίκαλα.
O θησαυρός του Κιαμίλ Μπέη. Πρίν πεθάνει υπολογίζεται σε 1.000.000 Τουρκικές χρυσές λίρες. Αναζητούνται σε όλη την Πελοπόννησο.
Ο Θησαυρός του Καρα-Αλή.
Ο Θησαυρός του Πύρρου.
Ο Θησαυρός του Αποστόλ Πέτκωφ Τερζίεφ.
Ο Θησαυρός του Λήσταρχου Λύκου.
Ο Θησαυρός του Καπετάν Περδίκα.
Ο Θησαυρός του Μαξ-Μέρτεν.
Το ξίφος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου του ΙΑ΄
Οι Πειρατικοί Θησαυροί, τόσο σε Αιγαίο όσο και σε Ιόνιο.
Τα “πορτοκάλια ” που έριχναν οι σύμμαχοι στον Ζέρβα. Ήταν μεταλλικά δοχεία τα οποία περιείχαν χρυσές λίρες.
Ο Θησαυρός του Βοεβόδα.
Τρόποι προστασίας Θησαυρών
Η τεχνική προστασίας των θησαυρών ανάγεται στην αρχαιοελληνική εποχή. Υποστήριζαν ότι ο κάτοχος του θησαυρού τον “καταριόταν“. Αυτός που θα εύρισκε το θησαυρό μετά από χρόνια και ερχόταν σε επαφή μαζί του θα πέθαινε. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Ο κάτοχος του θησαυρού έβραζε δηλητηριώδη μανιτάρια, και εν συνεχεία έριχνε το αφέψημα μέσα στα πήλινο ή μεταλλικό σκεύος. Είτε με εισπνοή, είτε λόγω επαφής με γυμνά χέρια, το δηλητήριο θα εισχωρούσε στο σώμα του, και έτσι θα ακολουθούσε ο θάνατος.Πολλοί ακόμα πιστεύουν ότι για την εύρεση του χρυσού πρέπει να σπάσουν κατάρες ή να εξευμενιστούν τα πνεύματα που τους φυλάνε
Η έκταση της δηλητηρίασης εξαρτιόταν από τον χρόνο επαφής του με τον θησαυρό και από το πόσο δυνατός ήταν ο οργανισμός του. Έτσι, μπορούσε να τον σκοτώσει ή να τον τρελάνει.
Το τελευταίο παράδειγμα μιας τέτοιας κατάρας μας οδηγεί στους αρχαιολόγους που ανακάλυψαν τον τάφο του Τουταγχαμών.
