Οι φιγούρες από ηφαιστειακή πέτρα, που ονομάζονται moai στη μητρική γλώσσα του νησιού, θεωρείται ότι σκαλίστηκαν μεταξύ των ετών 1300 και 1600
Για αιώνες, τα μνημειώδη αγάλματα Μοάι του Νησιού του Πάσχα στέκονταν αγέρωχα στις...
ακτές, ατενίζοντας τον ωκεανό με αινιγματικό βλέμμα. Η ύπαρξή τους, σμιλεμένη από πέτρα και σιωπή, αποτελούσε ανέκαθεν πηγή γοητείας και μυστηρίου για τους αρχαιολόγους.
Οι φιγούρες από ηφαιστειακή πέτρα, που ονομάζονται moai στη μητρική γλώσσα του νησιού, θεωρείται ότι σκαλίστηκαν μεταξύ των ετών 1300 και 1600. Και ενώ είναι γενικά αποδεκτό ότι οι εμβληματικές μορφές ήταν αφιερωμένες στους αρχηγούς του νησιού, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει γιατί κατασκευάστηκαν στο συγκεκριμένο σημείο.
Ο κύριος όγκος των περίπου 1.000 αγαλμάτων βρίσκεται κατά μήκος των ακτών του νησιού του Ειρηνικού (γνωστού επίσης ως Ράπα Νούι) – πράγμα που άφησε για αιώνες τους ειδικούς άναυδους
Μετά από πάρα πολλά χρόνια, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Binghamton της Νέας Υόρκης αποφάσισαν να ερευνήσουν σε βάθος τις τοποθεσίες αυτές. Και, επιτέλους, κατάλαβαν ότι όλα είχαν να κάνουν με το νερό.
Ως εκ τούτου, πριν από εκατοντάδες χρόνια, οι κάτοικοι του Rapa Nui πιθανολογείται ότι βασίζονταν στην απόρριψη των υπόγειων υδάτων ως κύρια πηγή πόσιμου νερού.
Με απλά λόγια, τα υπόγεια ύδατα δημιουργούνται από υπόγειους υδροφορείς – στρώματα ιζημάτων ή πετρωμάτων που περιέχουν νερό. Όταν το νερό σε έναν υδροφορέα φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο κορεσμού, μπορεί να εκρέει από το έδαφος και να καταλήγει σε επιφανειακά υδάτινα σώματα – αυτή είναι η εκροή υπόγειων υδάτων.
Η διαδικασία αυτή δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να συλλέγουν πόσιμο γλυκό νερό απευθείας εκεί που αναδύεται στην ακτή, επειδή η συγκέντρωση αλατιού του είναι αρκετά χαμηλή ώστε να πίνεται με ασφάλεια.
«Τα ηφαιστειακά εδάφη [του νησιού] απορροφούν γρήγορα τη βροχή, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ρέματα και ποτάμια», εξήγησε σε δήλωσή του ο Carl Lipo, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Binghamton.
«Όταν οι παλίρροιες είναι χαμηλές, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη ροή γλυκού νερού απευθείας στη θάλασσα. Οι άνθρωποι μπορούν έτσι να επωφεληθούν από αυτές τις πηγές γλυκού νερού συλλαμβάνοντας το νερό σε αυτά τα σημεία» πρόσθεσε.
Μετρώντας το ποσοστό του αλατιού στα παράκτια ύδατα, οι επιστήμονες διαπίστωσαν μια συσχέτιση μεταξύ αυτών των ποσοστά γλυκού νερού και της θέσης των αγαλμάτων.
«Τώρα που γνωρίζουμε περισσότερα για τη θέση του γλυκού νερού […] η θέση αυτών των μνημείων και άλλων χαρακτηριστικών έχει τρομερό νόημα», δήλωσε ο Lipo. «Είναι τοποθετημένα εκεί όπου το γλυκό νερό είναι άμεσα διαθέσιμο» εξήγησε.
Οι φιγούρες από ηφαιστειακή πέτρα, που ονομάζονται moai στη μητρική γλώσσα του νησιού, θεωρείται ότι σκαλίστηκαν μεταξύ των ετών 1300 και 1600. Και ενώ είναι γενικά αποδεκτό ότι οι εμβληματικές μορφές ήταν αφιερωμένες στους αρχηγούς του νησιού, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει γιατί κατασκευάστηκαν στο συγκεκριμένο σημείο.
Ο κύριος όγκος των περίπου 1.000 αγαλμάτων βρίσκεται κατά μήκος των ακτών του νησιού του Ειρηνικού (γνωστού επίσης ως Ράπα Νούι) – πράγμα που άφησε για αιώνες τους ειδικούς άναυδους
Μετά από πάρα πολλά χρόνια, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Binghamton της Νέας Υόρκης αποφάσισαν να ερευνήσουν σε βάθος τις τοποθεσίες αυτές. Και, επιτέλους, κατάλαβαν ότι όλα είχαν να κάνουν με το νερό.
Ως εκ τούτου, πριν από εκατοντάδες χρόνια, οι κάτοικοι του Rapa Nui πιθανολογείται ότι βασίζονταν στην απόρριψη των υπόγειων υδάτων ως κύρια πηγή πόσιμου νερού.
Με απλά λόγια, τα υπόγεια ύδατα δημιουργούνται από υπόγειους υδροφορείς – στρώματα ιζημάτων ή πετρωμάτων που περιέχουν νερό. Όταν το νερό σε έναν υδροφορέα φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο κορεσμού, μπορεί να εκρέει από το έδαφος και να καταλήγει σε επιφανειακά υδάτινα σώματα – αυτή είναι η εκροή υπόγειων υδάτων.
Η διαδικασία αυτή δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να συλλέγουν πόσιμο γλυκό νερό απευθείας εκεί που αναδύεται στην ακτή, επειδή η συγκέντρωση αλατιού του είναι αρκετά χαμηλή ώστε να πίνεται με ασφάλεια.
«Τα ηφαιστειακά εδάφη [του νησιού] απορροφούν γρήγορα τη βροχή, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ρέματα και ποτάμια», εξήγησε σε δήλωσή του ο Carl Lipo, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Binghamton.
«Όταν οι παλίρροιες είναι χαμηλές, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη ροή γλυκού νερού απευθείας στη θάλασσα. Οι άνθρωποι μπορούν έτσι να επωφεληθούν από αυτές τις πηγές γλυκού νερού συλλαμβάνοντας το νερό σε αυτά τα σημεία» πρόσθεσε.
Μετρώντας το ποσοστό του αλατιού στα παράκτια ύδατα, οι επιστήμονες διαπίστωσαν μια συσχέτιση μεταξύ αυτών των ποσοστά γλυκού νερού και της θέσης των αγαλμάτων.
«Τώρα που γνωρίζουμε περισσότερα για τη θέση του γλυκού νερού […] η θέση αυτών των μνημείων και άλλων χαρακτηριστικών έχει τρομερό νόημα», δήλωσε ο Lipo. «Είναι τοποθετημένα εκεί όπου το γλυκό νερό είναι άμεσα διαθέσιμο» εξήγησε.
