Πολυτεχνείο Νοέμβριος 1973 μια διαφορετική άποψη…

Χάρης Γρηγοριάδης,
Αρχιτέκτων της γενιάς του Πολυτεχνείου
ΚΑΤΕΡΙΝΗ

Ξεκινώ με την απόλυτη παρατήρηση ότι μέσα στο Πολυτεχνείο στα γεγονότα Νοεμβρίου 1973 δεν υπήρξε κανένας νεκρός.

Και εξηγούμαι..

Ανήκω στην γενιά του Πολυτεχνείου 1973, όπου τον Νοέμβριο 1973 ήμουν στο 5ο έτος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ), το πτυχίο το πήρα τον Ιούλιο 1974, κατατάχθηκα στον στρατό Σεπτέμβριο 1974. Επομένως σαν 5ετής απλός φοιτητής ήμουν ο πιο παλιός στο Πολυτεχνείο (1969-1974) και γνώριζα την κατάσταση και τα κτίρια πόντο – πόντο.

Παραθέτω λοιπόν τι έκανα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και στο τέλος παραθέτω απόσπασμα από το Βιβλίο του Θανάση Στριγά «Πολυτεχνείο ’73 – Παιχνίδια θανάτου»

https://www.youtube.com/watch?v=KRyW2yKESMg&ab_channel=GrigoriosSeretis

Από την Τρίτη 13 Νοε1973 μέχρι το Σάββατο ξημερώματα 17 Νοε1973 βρισκόμουν από το πρωί μέχρι την νύκτα εκεί μέσα στην γενική οργάνωση:

● Έφτιαξα το προσωρινό ΙΑΤΡΕΙΟ- ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ στην πάνω αίθουσα της Αρχιτεκτονικής Σχολής στον 1ο όροφο (κτίριο Αβέρωφ εκεί που έκανα το μάθημα της Κτιριολογίας) και έβαλα στην σειρά τα σχεδιαστήρια της σχολής που σχεδιάζαμε και τα έκανα «κρεβάτια» για τους τυχόν τραυματισμένους

● Βρήκα ράφια για τα ιατρικά υλικά πρώτων βοηθειών (φάρμακα, λεκάνες, γάζες) που έφερνε ο κόσμος ασταμάτητα

● Διέρρηξα τα προσωπικά ντουλάπια μας των αρχιτεκτόνων και πήρα τις τέμπερες, τις ακουαρέλες και τα ρολά των σχεδίων μας και με αυτά έγραφα τα συνθήματα, που όριζε η συντονιστική επιτροπή

● Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Αρχιτεκτονικής μου Σχολής φύλαγα (περιφρούρηση) τα κτίρια και την περιουσία της σχολής από προβοκάτορες αστυνομικούς της ΚΥΠ με μούσια και μακριά μαλλιά, που ήθελαν να προκαλέσουν καταστροφές. Τους γνώριζα γιατί έμενα πολύ κοντά, Καλλιδρομίου 10 στο ισόγειο, πίσω από την Μπουμπουλίνας και ακριβώς απέναντι μου, Καλλιδρομίου 12 ήταν Τμήμα Ασφαλείας (σήμερα είναι το Αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων) με δεκάδες νεαρούς αστυνομικούς με μακριά μαλλιά και με γυαλιά ηλίου και δεν διανοούνταν κανείς ότι όλοι αυτοί ήταν ταυτόχρονα και υπάλληλοι της ΚΥΠ. Σταμάτησα πολλούς από αυτούς που προσπαθούσαν να γράψουν πάνω στα μάρμαρα της Αρχιτεκτονικής Σχολής, τον ρωτούσα ποιος είσαι εσύ, δεν σε γνωρίζω; Απαντούσε πρωτοετής Αρχιτέκτων και έβριζε δήθεν την Χούντα. Είχαν ταυτότητα φοιτητή και τα προηγούμενα χρόνια καταπατούσαν το άσυλο όποτε ήθελαν, έμπαιναν μέσα δύο «γομάρια», άρπαζαν από τις μασχάλες όποιον ήθελαν και τον έβγαζαν έξω από το προαύλιο. Έτσι άρπαξαν τον συμφοιτητή μου αρχιτέκτονα Νίκο Σηφιανό έναν ανένταχτο αριστερό στη δικτατορία και στην εξέγερση

● Μάζευα τα τρόφιμα που έφερνε ο κόσμος κουβέρτες, υλικό για πρώτες βοήθειες, σάντουιτς, πανέρια με ψωμιά, αυγά, τσιγάρα και τα πήγαινα στην Φοιτητική Λέσχη στον 5ο όροφο της σχολής των Μηχανολόγων

● Φύλαγα σκοπιά στην πλαϊνή είσοδο της οδού Στουρνάρα (έτσι την λέγανε τότε, σήμερα λέγεται Στουρνάρη) και στην είσοδο Πατησίων

Πάμε λοιπόν να δούμε το ιστορικό..

Τρίτη 13 Νοε 1973.

Μαζευτήκαμε στο προαύλιο του Πολυτεχνείου περίπου 800 συμφοιτητές του Πολυτεχνείου, με αφορμή την επίσκεψη του Υπουργού Παιδείας Σιφναίου στην Σύγκλητο του ΕΜΠ, που είχε στόχο να αποδιοργανώσει τις επικείμενες φοιτητικές εκλογές, γιατί ο Παπαδόπουλος έχει προγραμματίσει γενικές εκλογές της Χώρας στις αρχές του 1974. Η συζήτηση μας κράτησε μέχρι τις 3 το μεσημέρι και διαλυθήκαμε με απόφαση να συγκληθούν Γενικές Συνελεύσεις σε κάθε σχολή του ΕΜΠ με θέμα τις φοιτητικές εκλογές, που θα τις έκαναν εκλεγμένες επιτροπές από την Γ.Σ κάθε σχολής και όχι από αριστούχους φοιτητές, που υποδείκνυε η Χούντα.

Παράλληλα αποφασίστηκε γενική αποχή από τα μαθήματα.

Τετάρτη 14 Νοε 1973.

Πρωί στο Πολυτεχνείο είμαστε συγκεντρωμένοι εν όψει των Γ. Συνελεύσεων που είχαν οριστεί για τη 1 το μεσημέρι. Ακούσαμε για μικροεπεισόδια με την αστυνομία, που είναι σε συνεχή επιφυλακή σ' ολόκληρη την περιοχή Αθηνών και η οποία αποφεύγει μεν να αναμειχθεί στη συγκέντρωση μας στο Πολυτεχνείο αλλά έχει σχηματίσει «ζώνες» γύρω γύρω και αποκλείει την πρόσβαση προς το Πολυτεχνείο.

13:00 το μεσημέρι. Ξανά συνεδριάζουμε οι φοιτητές με το ερώτημα μένουμε ή φεύγουμε .. Η σχολή των Αρχιτεκτόνων τάσσεται υπέρ της κατάληψης. Οι υπόλοιπες σχολές αποφασίζουν αποχή .. Οι Μηχανολόγοι Ηλεκτρολόγοι καθυστερούν να πάρουν απόφαση… Τα πράγματα άλλαξαν από την μία στιγμή στην άλλη … Λίγο αργότερα ανακοινώνονται οι αποφάσεις των σχολών που είναι: καθορισμός εκλογών στις 4 Δεκ 1973, εκλογή εφορευτικών, κήρυξη αποχής μέχρι την δικαίωση.

16:00 το απόγευμα. Η αυλή είναι γεμάτη με αστυνομικούς της ΚΥΠ με πολιτικά ρούχα και το Πολυτεχνείο είναι περικυκλωμένο στους γύρω δρόμους από αστυνομία και δεν αφήνει κανέναν να μπει από την κεντρική είσοδο της Πατησίων. Ξαφνικά μάθαμε ότι κάποιος (Γιώργος Γαβριήλ της φαρμακευτικής ο οποίος αργότερα το αρνήθηκε) κυκλοφόρησε ένα «αριστερίστικο» ψέμα στη Φυσικομαθηματική: ότι η Αστυνομία χτυπάει φοιτητές στο Πολυτεχνείο και ότι… «σκοτώνουν τα αδέλφια μας στο Πολυτεχνείο». Η Φυσικομαθηματική ήταν σχολή με δύναμη των αριστεριστών και αυτήν, όπως και την Ιατρική, την «κίτρινη σχολή» τις στήριζαν οι φοιτητικές παρατάξεις ΚΚΕ (Αντι-ΕΦΕΕ), το ΚΚΕ εσωτερικού (Ρήγας), οι φοιτητές του ΠΑΚ (μελλοντικό ΠΑΣΟΚ), οι φοιτητές του ΕΚΚΕ, οι φοιτητές της ΟΜΛΕ που είχαν την δυνατότητα να κερδίζουν την πλειοψηφία σε συνελεύσεις των Σχολών.

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι θα έρθουν καμιά 350 φοιτητές, που αργότερα χαρακτηρίστηκαν σε φύλλο της Πανσπουδαστικής του ΚΚΕ «350 προβοκάτορες της ΚΥΠ» και ότι μπαίνουν στο Πολυτεχνείο αφού πρώτα «μερικοί από αυτούς έχουν ρίξει νεράντζια στους μπάτσους» και «τους έχουν περιλούσει με σκληρές φράσεις». Η Αστυνομία μάθαμε ότι χτύπησε την ομαδική κάθοδο τους με αποτέλεσμα οι μισοί περίπου από αυτούς να βρουν καταφύγιο στο Πολυτεχνείο και οι άλλοι μισοί να σκορπιστούν στους γύρω δρόμους. Αυτό το γεγονός, το ότι ήταν 350 προβοκάτορες της ΚΥΠ,σύμφωνα με το παραπάνω βιβλίο του Θανάση Στριγά,που μιλάει για 1.000 κομάντος του ΝΑΤΟ, που θα μπερδεύονταν με τους φοιτητές,μπορεί και να ήταν αλήθεια, γιατί εμείς ποτέ δεν αντιληφθήκαμε τον ερχομό αυτών των φοιτητών.

Επειδή η κεντρική είσοδος της Πατησίων είχε αστυνομία, εμείς οι παλιοί οδηγούμε όσους θέλουν να μπουν μέσα και τους βάζουμε από την πλαϊνή είσοδο της Στουρνάρα, στην οποία εγώ φύλαγα «σκοπιά».

Βγαίνει μια ανακοίνωση ότι οι εκλογές των φοιτητών θα γίνουν στις 4 Δεκ 1973 με εκλογή εφορευτικών επιτροπών από κάθε σχολή. Η αντιπαράθεση μεταφέρεται στο προαύλιο..

17:00 το απόγευμα. Η συνέλευση των Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων συνεχίζεται χωρίς απόφαση.. στο προαύλιο συνεχίζονται αντιπαραθέσεις.. και τότε συνέβη κάτι που γύρισε το σκηνικό υπέρ της κατάληψης..

17:45 το απόγευμα. Εμφανίστηκε ξαφνικά στην αυλή ένας εισαγγελέας υπηρεσίας (Γιώργος Σιαμήτας), ο οποίος απευθύνθηκε σε μας με τηλεβόα λέγοντας με στόμφο: «Αισθάνομαι βαθείανσυγκίνησιν, διότι κι εγώ βρισκόμουν πριν από μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά θρανία. Παρακαλώ διαδηλώστε και μετά διαλυθείτε ησύχως, αλλιώς θα δώσω εντολή στην αστυνομία να παρέμβει». Κανένας από εμάς δεν τον πήρε στα σοβαρά, κανένας δεν τον φοβήθηκε, κανένας δεν φεύγει. Μέσα στο Πολυτεχνείο ήταν περίπου 2.000 φοιτητές..

Ένας υπάλληλος με κλειδιά και αρμοδιότητα να κλείνει τις πόρτες πήρε τα κλειδιά και πήγε να κλείσει την πόρτα στην Τοσίτσα (παράλληλη της Στουρνάρα) η οποία δεν έκλεινε με το κλειδί. Εκεί ήταν ένας οικοδόμος καμιά 16 χρονών από αυτούς που ήρθαν για συμπαράσταση από τις συνοικίες της Αθήνας.. βρίσκει μια μπετόβεργα, την υπολόγισα περίπου Φ10 ή Φ12mm και την λυγίζει με τα χέρια να κλείσει η πόρτα της Τοσίτσα. Η πόρτα στην Στουρνάρα επίσης έκλεισε. Η κίνησή αυτή να κλείσουν οι πόρτες μετέτρεψε την συγκέντρωση μας στον χώρο του ΕΜΠ σε de facto κατάληψη.

18:00 το απόγευμα. Μαθαίνουμε ότι ο Πρύτανης Κονοφάγος παίρνει τηλεφωνική κλήση από τον αρχηγό της αστυνομίας (Λουκά Χριστολουκά) .. που του ζητάει να επιβάλλει την τάξη.. Ο Κονοφάγος του λέει: Η Σύγκλητος δεν πρόκειται να επιτρέψει την παραβίαση του ασύλου και την είσοδο της αστυνομίας. Η Πατησίων ήταν θεωρητικά ανοικτή. Όλοι μας είμαστε εκ των πραγμάτων εγκλωβισμένοι .. ακόμη και εκείνοι που δεν θέλουν να συμμετέχουν στην κατάληψη.. δεν μπορούν να βγουν καθώς φοβούνται ότι θα τους συλλάβει η αστυνομία ..

Ο Θανάσης Στριγάς στο βιβλίο του λέει ότι ο πρύτανης Κονοφάγος ήταν ενημερωμένος από πριν για την κατάληψη του Πολυτεχνείου.

18.30 το απόγευμα. Ο Κονοφάγος συναντιέται με τον Δντη αστυνομίας στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα πάνω στο πεζοδρόμιο. Προτεραιότητα του Κονοφάγου ήταν να προστατεύσει το Πολυτεχνείο και τους φοιτητές και ζήτησε να απομακρυνθεί η αστυνομία. Η αστυνομία μεταφέρθηκε προς το αρχαιολογικό μουσείο. Τότε μια μερίδα των Μηχ/γωνΗλεκ/γων, αφού έφυγαν οι αστυνομικοί έξω από την πόρτα του Πολυτεχνείου, βγαίνουν έξω ενώ ακούγονται αποδοκιμασίες των από μέσα υπολοίπων. Αυτοί που βγήκαν περιφέρθηκαν έξω από το Πολυτεχνείο και βλέποντας την κατάσταση πως γιγαντώνεται ξαναμπήκαν μέσα..

Αυτό το απόγευμα συνεδρίασε η σύγκλητος των καθηγητών του Πολυτεχνείου και στέλνει μήνυμα στον Υπουργό Παιδείας Σιφναίο να μην επέμβει η αστυνομία, να μην παραβιαστεί το άσυλο γιατί θα οδηγήσει σε αιματηρά επεισόδια.

Αυτό το απόγευμα στήθηκε και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός στους 1015 Μεγάκυκλους και από Πέμπτη πρωί άρχισε να λειτουργεί. Υπήρχαν κάτι «σαΐνια» Μηχανολόγοι-Ηλεκτρολόγοι που έφερε ο καθένας ενισχυτές, μικρόφωνα, πλακέτες, καλώδια, πομπούς και στήθηκε άρον-άρον. Αυτό ήταν… μεταδίδει τον ξεσηκωμό, τον σκοπό και την προοπτική του αγώνα, δίνει ψυχική δύναμη, παλμό. «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό».

19:00 το απόγευμα. Μπαίνουν μέσα φοιτητές της Βιομηχανικής σχολής, που ήρθαν από τον Πειραιά με τον ηλεκτρικό, γιατί είχε χαλαρώσει η αστυνομία τα μέτρα από την Στουρνάρα και τότε όλοι γίναμε καταληψίες αφήνοντας τις κομματικές γραμμές. Εκείνη την στιγμή το Πολυτεχνείο πήρε μπροστά.. στήσαμε τα μεγάφωνα στις πόρτες, τότε ξεκίνησε να στήνεται και ο Ραδιοφωνικός σταθμός αλλά δεν ακουγόταν ούτε έξω στο δρόμο και ακούστηκε την επόμενη μέρα, που εξελίχθηκε ως το μεγαλύτερο όπλο των φοιτητών.

20:00 το βράδυ. Κάποιος διαβάζει δήλωση του πρύτανη του ΕΜΠ ΚονοφάγουΚων/νου, ότι «η Σύγκλητος δεν πρόκειται να επιτρέψει την είσοδο της αστυνομίας» μέσα στο Πολυτεχνείο. Τότε βλέπουμε ότι γεμίζει η Πατησίων από λαό, κόσμο. Είχε διαδοθεί το σύνθημα: «Όλοι στο Πολυτεχνείο». Στις αίθουσες της Αρχιτεκτονικής γράφαμε συνέχεια πανό πρόχειρα από χαρτόνι (που να βρούμε καλά υλικά) ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΛΑΕ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΣ, ΛΑΕ ΤΩΡΑ Η ΠΟΤΕ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

22:00 το βράδυ. Χιλιάδες λαού μπροστά στην Πατησίων φωνάζουν αντιχουντικά και αντιφασιστικά συνθήματα, η αστυνομία στις παρόδους γυροφέρνει. Το Πολυτεχνείο είχε γίνει το κέντρο της πόλης με χιλιάδες πολίτες να συγκεντρώνονται στην Πατησίων, εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη τους προς τους εξεγερμένους φοιτητές και προσπαθώντας να λειτουργήσουν σαν ασπίδα σε μία επικείμενη αστυνομική επέμβαση. Είμασταν μια μικρή κοινωνία, ελεύθερη σ' ολόκληρη την Ελλάδα, αφού η Χούντα είχε απαγορεύει να συγκεντρώνονται μαζί περισσότερα από 5 άτομα.

Αυτό το βράδυ αποφασίστηκε η ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου από την συντονιστική και η κλιμάκωση του αγώνα. Επειδή είχα ψώνιο με τα ηλεκτρονικά και τα καλώδια (στις εισαγωγικές είχα δηλώσει πρώτη σχολή Μηχανολόγων) βοήθησα (σαν απλός εργάτης) να βάλουμε ένα μεγάφωνο στην πύλη της Πατησίων, να μεταδίδει συνθήματα και ανακοινώσεις και από εκεί ακούστηκε πρώτη φορά η Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη. Το μεγάφωνο καλεί το Λαό και τους φοιτητές να μπουν μέσα γιατί θα κλείσει η πύλη της Πατησίων, όπως και έκλεισε. Το Πολυτεχνείο έγινε ξαφνικά ένα ελεύθερο κάστρο στην καρδιά της χούντας.

Αυτό το βράδυ η Συντονιστική Επιτροπή που αποτελούνταν από 22 φοιτητές συνδικαλιστές κυρίως της Πανσπουδαστικής (το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, τα δύο κομμουνιστικά κόμματα,καπέλωναν όλες τις συνελεύσεις) και 2 εργάτες οικοδόμοι, αποφασίζει αυτοοργάνωση, δίνεται το σύνθημα να κλείσουν καλά οι πόρτες, βγαίνουμε για περιφρούρηση «σκοπιά» να φυλάξουμε τα κτίρια και την περιουσία του Πολυτεχνείου, οργανώνουμε το εστιατόριο στη Λέσχη (5ος όροφος των Μηχανολόγων), τις πρώτες βοήθειες στον 1ο όροφο του κτιρίου ΑΒΕΡΩΦ, χώρους για να κοιμούνται κάποιοι το βράδυ εκεί (εγώ πήγαινα στο σπίτι μου Καλλιδρομίου 10, για λίγο ύπνο και το πρωί ξανά στο Πολυτεχνείο).

23.30 το βράδυ. Κλείνει και η κεντρική πύλη Πατησίων, το Πολυτεχνείο έχει γίνει φρούριο -κάστρο με 2.500 φοιτητές μέσα. Αναγγέλλεται από τα μεγάφωνα η κατάληψη και η απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Καλούν το λαό και ιδιαίτερα τους φοιτητές που είναι απ' έξω, να μπουν μέσα, γιατί οι πόρτες θα κλείσουν. Η Πύλη κλείνει. Το Πολυτεχνείο αρχίζει να οργανώνει τη ζωή του.. Ο κόσμος σιγά – σιγά αποσύρεται.

Οι πιο γνωστοί φοιτητές για τη συνδικαλιστική και αντιδικτατορική τους δράση, σχηματίζουν την πρώτη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου, η οποία διατηρείται μέχρι το βράδυ της Πέμπτης.

Εγώ δεν συμμετείχα στον συνδικαλισμό και στην Συντονιστική, ενώ ήμουν 5ετής φοιτητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή στο ΕΜΠ (1969-1974) και ο πιο παλιός μέσα στο Πολυτεχνείο. Προτίμησα να προσφέρω ως απλός «εργάτης και σκοπός στις πόρτες και βοηθός στην οργάνωση» στα γεγονότα και όχι σαν συνδικαλιστής σε κανένα κόμμα, γιατί η μάνα μου (Ευαγγελική στο θρήσκευμα) μου έλεγε: Παιδί μου μην ανακατεύεσαι στα κόμματα, γιατί εσύ εκεί μέσα είσαι περαστικός, κατά λέξη μου έλεγε "ξένος είσαι, οδοιπόρος είσαι".

Στο κτίριο Γκίνη συνεδριάζουν οι εργάτες. Η εργατική Συνέλευση με απόλυτη ομοψυχία και ενθουσιασμό μπαίνει με ταχύ ρυθμό στα καθήκοντα της άμεσης δράσης και οργάνωσης. Εκλέγεται 5μελής Εργατική Επιτροπή. Στέλνουν την αντιπροσωπεία τους στη Συντονιστική Επιτροπή, έτσι από φοιτητική ονομάζεται τώρα Μικτή Συντονιστική Επιτροπή, η οποία δυναμωμένη τώρα, θέτει υπό έλεγχο τη ζωή στο Πολυτεχνείο. Δημιουργούμε υπεύθυνες επιτροπές παντού. Ο πομπός ελέγχεται απόλυτα από την Συντονιστική Επιτροπή. Εν τω μεταξύ έχει ενισχυθεί και από άλλους ραδιοπειρατές και ήδη καλύπτει όλη την Αθήνα. Η Αθήνα ακούει την ελεύθερη φωνή των φοιτητών και απαντά δυναμικά και μαζικά με την παρουσία της. Τα μεγάφωνα στις πύλες τα ελέγχουμε απόλυτα, επίσης ελέγχονται οι ανακοινώσεις, τα συνθήματα και οι πολύγραφοι των Σχολών. Παίρνονται όλα τα μέτρα για να διαφυλαχθεί ο αγώνας από τους προβοκάτορες.

Η προσέλευση του λαού στους γύρω δρόμους γίνεται εκρηκτική. Η Πατησίων ως την Ομόνοια, και το μεγαλύτερο μέρος της Αλεξάνδρας έχουν νεκρωθεί από κάθε είδους συγκοινωνία. Ο λαός φωνάζει συνθήματα, τραγουδάει και ο ενθουσιασμός φουντώνει.

Η αστυνομία και τα ΜΑΤ είναι επί ποδός πολέμου. Βρίσκονται παντού και επεμβαίνουν αδίσταχτα για να συντρίψουν κάθε προσπάθεια εκδηλώσεων προς τις συνοικίες.

Ο λαός εκτός από τη δυναμική παρουσία του αρχίζει να προσφέρει στους φοιτητές του Πολυτεχνείου ό,τι μπορεί να έχουν ανάγκη: Τσιγάρα, τρόφιμα, φάρμακα, χρήματα. Ό,τι μπορεί ο κάθε ένας δίνει στον αγώνα, για να μπορέσει ο αγώνας να κρατήσει. Το βράδυ, η Εργατική Συνέλευση στο κτίριο Γκίνη αποφασίζει επίσης: «Οι μικτές φοιτητικές - εργατικές επιτροπές πρέπει να προπαγανδίσουν το σύνθημα να εκλεχτούν επιτροπές στους τόπους δουλειάς τους με σκοπό τη δημιουργία προϋποθέσεων για το κατέβασμα των εργαζομένων σε οικονομική και πολιτική απεργία.

Αρχίζει αμέσως η αυτοοργάνωση. Οχυρώνουμε όσο είναι δυνατόν τις πόρτες, βγαίνουμε σκοπιές, οργανώνουμε το εστιατόριο, τις πρώτες βοήθειες, τα αναπαυτήρια για αυτούς που έμεναν μέσα, τις αίθουσες συνεδριάσεων και παίρνουμε απ' την πρώτη στιγμή μέτρα για την προστασία των κτιρίων και της περιουσίας των σχολών. Όλη τη νύχτα κίνηση και δουλειά, σ' όλα τα επίπεδα. Η μεγάλη αγωνιστική συμμετοχή του Λαού, έκανε την ευθύνη μας βαριά. Στις συνελεύσεις που γίνονται τη νύχτα κυρίως, φαίνεται καθαρά πως ο καιρός έχει έλθει. Ο λαός ο ίδιος με τα συνθήματα του, τη συσπείρωση και τη συμμετοχή του δίνει το στίγμα και το νόημα του αγώνα. Μέσα απ' όλες τις εκτιμήσεις η Συντονιστική Επιτροπή καταλήγει ότι η κατάληψη ήταν μια πράξη πολιτική. Ήταν κατάληξη μιας σειράς συνδικαλιστικών και πολιτικών αγώνων του λαού και των φοιτητών, με αντιδικτατορικό, αντιφασιστικό, αντιϊμπεριαλιστικό περιεχόμενο, που σκοπό είχε να γίνει πόλος συσπείρωσης και να δώσει ώθηση για αναμέτρηση στη σωρευμένη αντίθεση του λαού με την αμερικανοκίνητη χούντα.

Φυλάμε «σκοπιά» στις πύλες και στα μεγάφωνα, για να ακούγονται οι ανακοινώσεις, με την εντολή να προσέχουμε προβοκάτορες αστυνομικούς. Η συγκοινωνία διακόπηκε λόγω της λαοθάλασσας από την Ομόνοια μέχρι την Αλεξάνδρας. Στα μεγάφωνα ακούγεται πρώτη φορά στα 6 χρόνια το «Πότε θα κάνει ξαστεριά».


Πέμπτη 15 Νοε 1973.

7:00 το πρωί μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο δεν υπάρχει ψυχή, είναι πολύ λίγος κόσμος.. που πήγαν όσοι φώναζαν το προηγούμενο βράδυ;;

8:30 το πρωί. Η αστυνομία είναι έξω και μακριά από την πόρτα της Πατησίων και διώχνει τον κόσμο που έρχεται αλλά δεν επεμβαίνει περισσότερο.. οι φοιτητές όλοι λέμε ότι η κατάληψη θα συνεχιστεί.. κάποιοι από την συντονιστική είπαν ότι θα οργανωθούμε και θα κάνουμε την φοιτητική λέσχη εστιατόριο για όλους, γιατί όλοι είμασταν πεινασμένοι από την προηγούμενη μέρα.. κάποιοι πήγαν στα ψυγεία και πήραν κρέατα, γάλατα και κάποιοι που ήξεραν από μαγείρεμα πήραν υλικά και μαγείρεψαν..

Εγώ ως υπεύθυνος περιφρούρησης έβλεπα κάποιους κυπατζήδες στις πύλες που ήθελαν να μπουν μέσα, που τους καταλάβαινα αμέσως και τους έλεγα φίλε δεν σε ξέρουμε (έδειχνε ταυτότητα πρωτοετή κι ας φαινόταν μεγαλύτερης ηλικίας) και του έλεγα φίλε δεν σε ξέρω δεν θα μπεις.

Στο κτίριο Αβέρωφ όπου ήταν και το ιατρείο με το φαρμακείο στον 1ο όροφο, συνεδρίαζε η συντονιστική επιτροπή σε διπλανή αίθουσα του ιατρείου, εκεί εγώ έκανα καθημερινά μάθημα. Πίσω από την αρχιτεκτονική ήταν το κτίριο ΓΚΙΝΗ όπου γίνονταν οι συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου. Στο κτίριο των Μηχανολόγων, που έβλεπε στην οδό Μπουμπουλίνας στον 5ο όροφο ήταν το εστιατόριο. Εκεί στον 5ο όροφο ήταν και ο πομπός του ραδιοφώνου (δεν έβλεπε την Πατησίων). Η λέξη αυτοοργάνωση (κύρια λέξη της Αριστεράς) που ακουγόταν παντού, έλυσε και το πρόβλημα της καθαριότητας των τουαλετών, όπου καθένας όταν έφευγε φρόντιζε να την αφήσει καθαρή.

Τα κόμματα δεν μπόρεσαν να χειραγωγήσουν και να εκμεταλλευτούν το Πολυτεχνείο …

Υπήρχε ένας σεβασμός, μια φροντίδα άμεση αν βλέπαμε κάποιον με αίμα τον οδηγούσαμε αμέσως στο ιατρείο… όλοι ήταν ανώνυμοι αλλά υπήρχε σεβασμός σε όλους ..

10:00 το πρωί μαθαίνουμε ότι ο Υπουργός Σιφναίος τηλεφώνησε στον πρύτανη Κονοφάγο και του ζήτησε να αδειάσει το Πολυτεχνείο μέχρι τις 12 το μεσημέρι.

11:00 το πρωί μαθαίνουμε ότι οι φοιτητές της Βιομηχανικής παραβίασαν την πόρτα του γραφείου του Κυβερνητικού επιτρόπου (στρατιωτικός διορισμένος από την Χούντα) στο κτίριο της πρυτανείας, αλλά δεν κατέστρεψαν τίποτε.

12:00 το μεσημέρι πριν εκπνεύσει το τελεσίγραφο του Σιφναίου μάθαμε ότι η Σύγκλητος αποφάσισε να αποκλείσει κάθε επέμβαση της αστυνομίας για προστασία του ασύλου. Όλοι γνωρίζαμε ήδη την απόφαση της συγκλήτου να μην παραβιαστεί το άσυλο. Την ίδια ώρα μαθαίνουμε ότι εκπέμπει ο ραδιοφωνικός σταθμός σε όλη την Αττική στους 1015 χιλιόκυκλους και έλεγε ότι εκπέμπει δίπλα από τον σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων, όπου εκτός από την Κρατική Ελληνική Ραδιοφωνία υπήρχε και η ΥΕΝΕΔ (Υπηρεσία Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων). Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν μπορούσε η χούντα να σκεπάσει τον σταθμό μας με παράσιτα, γιατί τα παράσιτα θα πήγαιναν και στην ΥΕΝΕΔ και θα χάλαγε το σήμα της. Αργότερα, χρόνια μετά διάβασα και άκουσα πολλές απόψεις και απορίες, ότι ο Παπαδόπουλος ήταν κάτω από τις εντολές πρακτόρων της Bilderberg γιαυτό και δεν «σκεπάστηκε» ο σταθμός μας με το σήμα της ΥΕΝΕΔ και αυτός ήτανο λόγος στο αναπάντητο ερώτημα!!!γιατί η χούντα δεν μας έκοψε το νερό και το ρεύμα της ΔΕΗ σε όλο το Πολυτεχνείο;

Η ραχοκοκαλιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν ο Ραδιοφωνικός σταθμός, χωρίς αυτόν μπορεί να μην είχε εξελιχτεί έτσι το πολυτεχνείο .. την προηγούμενη μέρα δεν ακουγόταν ούτε μέσα στο πολυτεχνείο, αλλά αυξήθηκε η εμβέλεια του από τον Νίκο Χριστοδουλάκη που ήταν ο εγκέφαλος στο στήσιμο του σταθμού. Ήρθαν κάτι σαΐνια φοιτητές από την Σιβιτανίδειο, φέρανε υλικά και όλη μέρα δούλευαν για τον σταθμό. Δεν έφυγαν επί 3 ημέρες από τον σταθμό, ήταν ραδιοπειρατές, είχαν δικούς τους πομπούς στα σπίτια τους.

Ο Σταθμός ήταν ένα δυνατό βήμα της κατάληψης γιατί απευθυνόταν σε όλη την Αττική και χωρίς αυτόν ίσως σήμερα δεν θα μιλάγαμε για το Πολυτεχνείο. Πρώτη η Τόνια Μοροπούλου μιλούσε στον σταθμό και αργότερα εντελώς ξαφνικά την αντικατέστησε η Μαρία Δαμανάκη;; της οποίας ο ρόλος μέχρι σήμερα θεωρείται ύποπτος, γιατί νωρίς τα μεσάνυχτα της Παρασκευής προς Σάββατο σταμάτησε να είναι εκφωνήτρια και εξαφανίστηκε!!!, έφυγε από την πόρτα της οδού Στουρνάρα και μέχρι σήμερα δεν ακούστηκε ο συνολικός ρόλος της;; και η συμμετοχή της στα γεγονότα, παρά μόνον ως εκφωνήτρια. Έγινε βουλευτής στο ΚΚΕ, έγινε πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, εκλέχτηκε βουλευτής με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, τελευταία με το ΠΑΣΟΚ, διορίστηκε Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σήμερα είναι μέλος στο RockefellerBrothersFoundation, το φιλανθρωπικό ίδρυμα της γνωστής οικογενείας Rockefeller και στα σαλόνια του Αλβέρτου του Μονακό, ως μέλος του ιδρύματός του. (Μαρία Δαμανάκη κόρη Συνταγματάρχη Χωροφυλακής και Εβραίας μάνας.. Βλέπε πρακτικά Ολομέλειας Ελληνικής Βουλής 3-12-1996 https://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/a08fc2dd-61a9-4a83-b09a-09f4c564609d/03_12_96.pdf σελ. 1474 όπου δήλωσε η ίδια: Κύριε Πρόεδρε … Τι με ενδιαφέρει κύριε συνάδελφε; Είμαι Εβραία γι'αυτό μ'ενδιαφέρει. Και όσο κάνετε προσπάθεια να επικρατήσει ρατσισμός στην Αίθουσα, εγώ είμαι Εβραία. Γι'αυτό μ'ενδιαφέρει).

Πάρα πολλές πόλεις στην Ελλάδα έχουν δρόμους με το όνομα «οδός Ηρώων του Πολυτεχνείου», ποιους εννοούν ήρωες, μήπως την Μαρία Δαμανάκη, πράκτορας καθοδηγούμενη από ξένα κέντρα;;

Ακούγαμε ότι ο Παπαδόπουλος δεν ήθελε την σύγκρουση της αστυνομίας και των φοιτητών και ότι είχε βάλει μπροστά ένα σχέδιο φιλελευθεροποίησης και διεξαγωγής εκλογών στις αρχές του επόμενου χρόνου για να εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Η Σύγκλητος είχε συνεχή επικοινωνία με τους φοιτητές και είχε δώσει εντολή στους καθηγητές μας να είναι ανάμεσα μας σχεδόν όλη την ημέρα στην αυλή σε ένδειξη στήριξης.

Ο πολυβραβευμένος καθηγητής των Πολιτικών Μηχανικών Τάσιος Θεοδόσης άφησε ανοικτό το γραφείο του για να ξεκουράζονται οι φοιτητές… και κάποια παιδιά κοιμόντουσαν τα βράδια στο γραφείο του πάνω στην μοκέτα, γιαυτό και όλοι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου κάναμε τα πάντα για να προστατεύσουμε την περιουσία και τα κτίρια του Πολυτεχνείου.

Από έξω χιλιάδες λαού σπάζουν τον κλοιό της αστυνομίας (που ενώ δεν πλησιάζει το Πολυτεχνείο, αποκλείει την πρόσβαση προς αυτό) και πλημμυρίζουν τους γύρω δρόμους. Η συγκοινωνία γίνεται με δυσκολία, ο λαός ολοένα και πληθαίνει.

Αρχίζουν οι πρώτες συνελεύσεις των σχολών που θα βγάλουν επιτροπές εκλεγμένες καθώς και τους αντιπροσώπους για την εκλεγμένη Συντονιστική Επιτροπή.

16:00 το απόγευμα.. Ξαφνικά κοιτάμε ότι αποσύρεται η αστυνομία.. (Ήταν διαταγή του Υπουργού Δημοσίας Τάξης προς τον Λουκά Χριστολουκά να αποσυρθούνε). Από εκείνη την στιγμή ήταν πολύ εύκολο να μπεις μέσα στο Πολυτεχνείο χωρίς την αστυνομία μπροστά.. έξω στην Πατησίων φοιτητές κολλάνε πάνω στα τρόλεϊ προκηρύξεις γραμμένες με το χέρι και έτσι τα συνθήματα μεταφέρονταν σε όλη την Αθήνα με τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ στη διαδρομή Κολιάτσου- Παγκράτι. Το ραδιόφωνο μας μεταδίδει τις αιτίες του ξεσηκωμού, τους σκοπούς και τις προοπτικές του αγώνα, μεταδίδει μηνύματα συμπαράστασης απ' όλη τη χώρα, απ' όλο τον κόσμο που ανακοινώνονται από τον πομπό και τα μεγάφωνα και προκαλούν ενθουσιασμό.

Τότε έρχονται από την Ομόνοια καμιά 300 οικοδόμοι με ταμπέλα μπροστά ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ, ανάμεσα τους και 15χρονοι οικοδόμοι. Τότε η πλατεία Κοτζιά ήταν το στέκι των οικοδόμων και μπετατζήδων.

19:00 το απόγευμα η Πατησίων είναι γεμάτη μέχρι την Μάρνη και δεν περνάει από μπροστά τίποτε … έφερναν τρόφιμα, ψωμιά, φρατζόλες στενόμακρες, κρέατα και έτοιμα φαγητά τα οποία τα παίρναμε και τα πηγαίναμε στο εστιατόριο στον 5ο όροφο στα ψυγεία.

Έξω από τον ραδιοφωνικό μας σταθμό υπήρχε μόνιμα περιφρούρηση από Μηχανολόγους φοιτητές.

Αυτήν την ώρα αναλαμβάνει ξαφνικά σαν εκφωνήτρια η Μαρία Δαμανάκη που ήταν στην ΑΝΤΙ ΕΦΦΕ (ΚΝΕ) και μέχρι εκείνη την στιγμή τα συνθήματα ήταν αντιδικτατορικά. Η Δαμανάκη αρχίζει τα συνθήματα να πέσει η δικτατορία, κάτω η χούντα, έξω οι Αμερικάνοι. (διαβάστε τον ρόλο της στο τέλος, όπου εκτελούσε εντολές)

23:00 το βράδυ πέφτει το σύνθημα (του Ρήγα) Γενική απεργία, να κλείσουν δηλαδή τα πάντα, να πέσει η χούντα, τα μεγάφωνα φώναζαν Γενική απεργία σε όλη τη Χώρα, να βγει ο λαός στους δρόμους, να ανατρέψει την χούντα.

Μετά αποσύρθηκε αυτό το σύνθημα γιατί οι εκπρόσωποι των κομμάτων κατάλαβαν ότι θα χάσουν τον έλεγχο σε μιαΓενική απεργία.

24:00 μεσάνυχτα Εκείνη την ώρα ο ίδιος ο Νίκος Ξυλούρης πάνω στην μνημειακή σκάλα της αρχιτεκτονικής, κτίριο Αβέρωφ άρχισε να τραγουδάει «Πότε θα κάνει ξαστεριά- πότε θα ξημερώσει..»

Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που η αστυνομία άρχισε να ρίχνει χημικά … οι πρώτοι τραυματίες φτάνουν μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνη την στιγμή .. το ραδιόφωνο έκανε έκκληση προς τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να φέρει ασθενοφόρα να παραλάβει τραυματίες (δεν μίλησε ποτέ το ραδιόφωνο μας για νεκρό) γιατί γίνονταν μάχες στην Ομόνοια ..

Από την Πέμπτη και μετά, τα γεγονότα δεν μπορούσαν πια να θεωρηθούν φοιτητικά..φυλάμε «σκοπιές» στις πόρτες Πατησίων και Στουρνάρα και στην αυλή του Πολυτεχνείου.

Όλη τη νύχτα ο λαός έφερνε τρόφιμα στους ελεύθερους πολιορκημένους. Κανείς μας δεν μπορούσε να προβλέψει που θα οδηγηθεί αυτή η κατάσταση, τι θα γίνει τις επόμενες μέρες;;

Παρασκευή 16 Νοε 1973

8:00 το πρωί είμαστε πάλι στο Πολυτεχνείο, ο ήλιος είναι ζεστός και ωραίος. Σκεφτόμαστε ότι έχουμε πολλούς συμμάχους, ο πολιτικός κόσμος κάνει δηλώσεις συμπαράστασης. Όλοι νομίζουμε ότι θα ρίξουμε την δικτατορία, το πιστεύουμε ακράδαντα, η ψυχή μας φτερουγίζει, βλέπουμε την λαοθάλασσα και καρφώνουμε στο μυαλό μας ότι εδώ στο Πολυτεχνείο ξεκινάει μια λαϊκή επανάσταση…. Υπάρχουν ήδη αρκετοί τραυματισμένοι φοιτητές και μη φοιτητές.

9.00 το πρωί Η σύγκλητος συνεδριάζει και μαθαίνουμε ότι ξανά αποφασίζει να μην καταλυθεί το πανεπιστημιακό άσυλο.

Τα μεγάφωνα τραγουδούν Θεοδωράκη «Θα σημάνουν οι καμπάνες». Όλοι είμαστε ενωμένοι λαός και Πολυτεχνείο. Η αστυνομία δεν τολμά να συγκρουστεί με τους διαδηλωτές από έξω γιατί είναι μεγάλος ο όγκος και έχουν ανεβασμένη ψυχική δύναμη. Προβοκάτορες όμως αστυνομικοί υπάρχουν μέσα εκατοντάδες και προσπαθούν να σπείρουν διχόνοια και προκαλούν επεισόδια. Προσπαθούμε να τους βγάλουμε έξω και δεν φεύγουν, ησυχάζουν και σε άλλα σημεία ξαναρχίζουν. Φυλάμε «σκοπιά» στις πύλες και τροφοδοτούμε πανό στα κάγκελα και «στους άγνωστους ήρωες» που είναι πάνω στις τσιμεντένιες κολόνες.

Όλοι ήθελαν να μπουν στο Πολυτεχνείο. Ελέγχαμε την είσοδο αυστηρά για να μην μπαίνουν αστυνομικοί προβοκάτορες. Το Πολυτεχνείο δεν χωρούσε άλλους. Ο αγώνας ήταν άνισος. Ο λαός ήταν άοπλος και η αστυνομία είχε κλομπ, όπλα με σφαίρες, δακρυγόνα και τεθωρακισμένα αυτοκίνητα.

[Στην δίκη του Πολυτεχνείου ακούστηκε ότι το Υπουργικό Συμβούλιο με τον Ζουρνατζή ως υπουργός τύπου- προπαγάνδας στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, δεν μπορούσε να φαντασθεί πως επιτρέπει ο Στρατιωτικός τους Νόμος να λειτουργεί ένα παράνομο ραδιόφωνο.. στην μέση της Αθήνας και να τον ακούει όλη η Αττική… Ο Μαρκεζίνης είπε ότι μπήκε μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Παπαδόπουλος και λέει:«Πως το επιτρέπετε αυτό, δεν μπορείτε να κόψετε το ρεύμα, να κόψετε το νερό;;..» Ο αρχηγός της αστυνομίας του απάντησε ότι αυτό είναι αδύνατο, διότι ο ραδιοφωνικός σταθμός είναι μέσα στο Πολυτεχνείο και δεν μπορούμε να τον καταστρέψουμε. Ο Παπαδόπουλος ζήτησε να διώξουν τον κόσμο έξω από το Πολυτεχνείο και να αποκλειστούν όλοι οι γύρω δρόμοι.]

11.00 το πρωί Στο κτίριο Γκίνη γίνεται συνέλευση από μαθητές που μπήκαν μέσα στο Πολυτεχνείο από χθες και έμειναν μέσα όλο το βράδυ..

12.00 το μεσημέρι Αγρότες από τα Μέγαρα μπαίνουν στο Πολυτεχνείο με σύνθημα “Αυτή η γη είναι δική μας”. Ο Τζουμάκας και ο Λογοθέτης τους υποδέχονται με ενθουσιασμό. Παρά την απαγόρευση από τον Παπαδόπουλο να αποκλειστούν οι δρόμοι, η πρόσβαση ήταν ελεύθερη και εύκολη.. Μάθαμε από αυτούς ότι κάποιοι επιχειρηματίες (Ανδρεάδης) ήθελαν να κατασκευαστούν στα Μέγαρα διυλιστήρια πετρελαίου στην Πάχη και θα έπαιρναν την γη τους και όλοι ήταν εναντίον της απαλλοτρίωσης της γης των. Το σύνθημα «αγρότες, εργάτες και φοιτητές» έγινε σημαία της αντίστασης και όλοι πιστεύαμε ότι την Χούντα θα την ρίξει το μέτωπο των αγροτών, των εργατών και των φοιτητών σαν λαϊκή εξέγερση.

Έξω από το Πολυτεχνείο οι συγκεντρωμένοι στην πλειοψηφία δεν ήταν φοιτητές και ήταν μια εικόνα πρωτόγνωρη εκείνα τα χρόνια, όπου απαγορεύονταν να συγκεντρώνονται πάνω από 5 άτομα σε οποιοδήποτε σημείο της Χώρας.

13.00 το μεσημέρι μάθαμε ότι το Υπουργικό Συμβούλιο έδωσε οδηγίες στον αστυνομικό διευθυντή να δράσει με όλα τα μέσα και να καθαρίσει τους χώρους γύρω από το Πολυτεχνείο. (Δίκη του Πολυτεχνείου: Μέχρι εκείνη την στιγμή ο Παπαδόπουλος δεν είχε ακόμη αποφασίσει να επέμβει και του είπε πρόσεχε πάρα πολύ και τα δακρυγόνα ακόμη τραυματίζουν.. Φοβόταν μην υπάρχουν θύματα και θα ακύρωνε το σχέδιό του για φιλελευθεροποίηση).

14.00 το μεσημέρι βλέπουμε ότι κλείνουν τα μαγαζιά και το πλήθος μεγαλώνει. Τα ΝΕΑ έγραφαν μία ακτίνα 500 μέτρα γύρω από το Πολυτεχνείο έχει γεμίσει και οι πολιτικοί προσβλέπουν στους φοιτητές για να πέσει η Χούντα..

14.30 το μεσημέρι. Η συντονιστική επιτροπή (ΚΚΕ & ΚΚΕ εσωτερικού) κάλεσε τους δημοσιογράφους σε συνέντευξη τύπου, ενώ παράλληλα διαφωνούσαν στο τι είδους Κυβέρνηση θα ακολουθούσε την πτώση της Χούντας!!.

15.30 το απόγευμα Ήρθαν περίπου 20 δημοσιογράφοι ελληνικών εφημερίδων και ανταποκριτές ξένων πρακτορείων και η Συντονιστική τους παραχωρεί συνέντευξη, ενώ δεν τους επιτρέπει τις φωτογραφίες, δεν δέχθηκε ούτε ερωτήσεις (καθότι συνέχιζαν να διαφωνούν) και αποφασίστηκε να διαβαστεί μόνον ένα μανιφέστο και να αποχωρήσουν οι δημοσιογράφοι. Το διάβασε η Τόνια Μοροπούλου και ήταν το μόνο γραπτό κείμενο από τις τρεις μέρες της κατάληψης, ότι τα προβλήματα και ο εκδημοκρατισμός της παιδείας δεν λύνονται παρά μόνο με αλλαγή του πολιτικού συστήματος, με πτώση της χούντας και παράλληλη εγκαθίδρυση της Λαϊκής Κυριαρχίας και Εθνικής Ανεξαρτησίας..

17.00 το απόγευμα μαθαίνουμε ότι ο δέκτης των φοιτητών στον Ραδιοφωνικό μας Σταθμό πιάνει την συχνότητα της αστυνομίας για διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και ακούνε ότι γίνεται χρήση περιστρόφων.. όμως δεν φοβηθήκαμε..

18.00 το απόγευμα αρχίζει η σύγκρουση του λαού έξω από τα κάγκελα.. η Αθήνα βρίσκεται στο πόδι, τα λεωφορεία δεν μπορούν να κινηθούν λόγω του πλήθους

18.30 το απόγευμα ακούστηκε ότι από την Σταδίου ξεκινάει ένα πλήθος 2.000 άτομα προς το Σύνταγμα όπου τους περιμένει η αστυνομία. Οι τραυματίες που έρχονται μέσα στο Πολυτεχνείο πληθαίνουν, ακούγεται ότι στην Ομόνοια πέφτουν χημικά και γίνεται η ατμόσφαιρα κόλαση και ο λαός δεν είχε την εμπειρία των χημικών.

Στο ιατρείο κουβαλάμε κύματα από χτυπημένους με κλομπ, αιμόφυρτους στο πρόσωπο και στα ρούχα, που ανοίγουμε τις πόρτες και τους βάζουμε μέσα στην αυλή και μόλις άρχιζε να βραδιάζει..

19.00 το απόγευμα ακούμε από τα μεγάφωνα το ραδιόφωνο να καλεί τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να φέρει ασθενοφόρα να παραλάβει τραυματισμένους και καλεί γιατρούς ορθοπεδικούς, χειρούργους να πάνε στο ιατρείο του Πολυτεχνείου. Αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι η Κυβέρνηση μπήκε στην αντεπίθεση δυναμικά. Ο Ζουρνατζής (δίκη του Πολυτεχνείου) λέει ότι εκείνη την ώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Παπαδόπουλος ζήτησε να επέμβει ο στρατός..

20.30 το βράδυ Η αστυνομία αρχίζει να ρίχνει έξω δακρυγόνα.. Το ραδιόφωνο ζητάει γιατρούς, ζητάει φάρμακα και αναπνευστικές συσκευές με φιάλες οξυγόνου.

21.00 το βράδυ ακούστηκε ότι ο δικηγόρος Σπύρος Κοντομάρης και πρώην βουλευτής της Ένωσης Κέντρου πεθαίνει από καρδιακή προσβολή από τα δακρυγόνα στα Χαυτεία στην οδό Αγ. Κων/νου..

Τότε ακούμε πρώτη φορά ότι η Συντονιστική Επιτροπή παροτρύνει όποιον θέλει με δική του απόφαση να εγκαταλείψει τώρα το Πολυτεχνείο, να βγει δηλαδή έξω από τα κάγκελα, διότι τα πράγματα δυσκολεύουν. Όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος ότι όπως πάει το πράμα θα μπουν γρήγορα οι αστυνομικοί μέσα στο Πολυτεχνείο σε πολύ λίγο χρόνο.. και θα μας σαπίσει στο ξύλο, ήταν ακόμη πολύ εύκολο όποιος ήθελε να φύγει.. έλα όμως που δεν έφευγε κανένας..

21.30 το βράδυ.. Ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες μαθαίνουμε από το ραδιόφωνο, ότι πυροβολούν κυρίως από το Υπουργείο Δημόσιας τάξης προς του διαδηλωτές στην γωνία 3ης Σεπτεμβρίου, Αβέρωφ και Μάρνη ..

22.00 το βράδυ ακούστηκε ότι o 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός δολοφονείται από σφαίρες που έριξαν οι ελεύθεροι σκοπευτές της φρουράς του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Είναι γεγονός ότι κάποιοι …θέλαμε να νομίζουμε… ότι οι σφαίρες που ακούμε ήταν πλαστικές και δεν σκοτώνουν.

Ο στόχος των σκοπευτών στους δρόμους του Πολυτεχνείου γύρω είχε σκοπό την απομόνωση του Πολυτεχνείου, γιατί ερχόταν μεγάλο κύμα από τραυματίες, ανοίγαμε την πύλη της Πατησίων, κάναμε διάδρομο αλυσίδα να μπαίνουν οι τραυματίες και τους πηγαίναμε στο ιατρείο στον 1ο όροφο της Αρχιτεκτονικής. Αυτή η αλυσίδα κράτησε περίπου 1 ώρα γιατί μετά δεν είχε νόημα, οι τραυματίες ήταν πολλοί και έσερναν τα πόδια τους από τα τραύματα. Ο κάθε πυροβολισμός που ακούγαμε ήταν ένας και όχι ριπή. Σφαίρα μέσα στην αυλή δεν έπεφτε καμία, γιαυτό και δεν φοβόμασταν, δεν δημιουργήθηκε κανένας πανικός. Βέβαια εμείς είχαμε την άγνοια του κινδύνου καρφωμένη στο μυαλό μας.

Η Συντονιστική ήταν σε μόνιμη συνεδρίαση, εμείς φρουρούσαμε τα πάντα χωρίς χαλάρωση, βλέπαμε ότι το μεγαλύτερο μας όπλο ήταν το ραδιόφωνο και όλοι καταλαβαίναμε ότι πρώτο θα κτυπηθεί το ραδιόφωνο γιατί η φωνή του ήταν μοναδική και πρωτόγνωρη, ξεσήκωνε ψυχές.. λες και είμασταν υπνωτισμένοι..

23.30 το βράδυ μαθαίνουμε ότι πάλι μπροστά στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης δολοφονούνται από την φρουρά του Υπουργείου δύο άτομα (Βασίλης Φάμελος και μια Νορβηγίδα) που βρέθηκαν εκεί τυχαία και τους μετέφεραν στο ξενοδοχείο Ακροπόλ

24.00 τα μεσάνυχτα.. Ακούμε ότι άρματα κατεβαίνουν προς το κέντρο. Από εκείνη την στιγμή όλοι μέσα στο Πολυτεχνείο είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι, διαλύθηκαν οι διαδηλωτές στους γύρω δρόμους, σκοτάδι παντού χωρίς φώτα… όμως κανένας δεν έφευγε μέσα από το πολυτεχνείο..

Σάββατο 17 Νοε 1973

00.30 μετά τα μεσάνυχτα Τα τανκς κατεβαίνουν την Λεωφ. Αλεξάνδρας και κάποια άρματα ήρθαν από Βασ. Σοφίας – Πανεπιστημίου

Ξαφνικά ακούμε και βλέπουμε ένα άρμα μπροστά στην πύλη της Πατησίων και μαζευόμαστε τουλάχιστον 15 άτομα και σπρώχνουμε την μερσεντές του καθηγητή της Καλών Τεχνών Παπαδόπουλου, που ήταν παρκαρισμένη μπροστά στο κτίριο Καλών Τεχνών, (βρίσκεται μπαίνοντας στην αυλή αριστερά) και την πάμε πίσω από την πύλη. Κάποιοι είπαν ότι ήταν του πρύτανη Κων. Κονοφάγου, όμως ο πρύτανης την παρκάριζε μπροστά στην πρυτανεία. Σπρώξαμε την μερσεντές και την βάλαμε σχεδόν κολλητά στην πύλη της Πατησίων σαν εμπόδιο. Που να φαντασθούμε όμως ότι το άρμα δεν υπολογίζει ένα τέτοιο εμπόδιο.

01:00 τα μεσάνυχτα. Το ραδιόφωνο με τον Δημήτρη Παπαχρήστο (είχε εξαφανιστεί ήδη η Μαρία Δαμανάκη) κάθε 3 λεπτά επαναλαμβάνει «Είμαστε άοπλοι» «Στρατιώτες αδέρφια μας, είμαστε άοπλοι, δεν θα μας χτυπήσετε..» Όλοι καταλαβαίνουμε …ότι κάτι θα συμβεί… και αρχίζουμε και σχεδιάζουμε πλέον τον δρόμο της διαφυγής σε περίπτωση κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

01:30 τα μεσάνυχτα. Η συντονιστική επιτροπή στην αίθουσα διδασκαλίας της Αρχιτεκτονικής στον 1ο όροφο, εκεί που έκανα εγώ μαθήματα, αποφασίζει ότι η Χούντα θα καταλάβει το Πολυτεχνείο και συζητούν με ποιους όρους θα διαπραγματευτούν μαζί τους. Αποφασίζουν να καλέσουν τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό με αντιπροσώπους από Διεθνείς οργανισμούς ως εγγυητές, για να γίνει αναίμακτη έξοδος των φοιτητών και αποφασίζουν ότι πρέπει να βγουν έξω δύο άτομα στην Πατησίων να διαπραγματευτούν με τον στρατό. Εκεί αυτοπροτάθηκαν δύο άτομα ο Κυριάκος Σταμέλος και …ο Κώστας Λαλιώτης… και είπαν ότι θα αναλάβουν να εκτελέσουν αυτήν την διαπραγμάτευση. Εγώ όταν άκουσα αυτήν την απόφαση τους, την θεώρησα γενναία και παλικαρίσια, γιατί δεν αποφασίζεις εκείνη την στιγμή εύκολα να πηδήξεις πάνω από τα κάγκελα στην Πατησίων και να κάνεις διαπραγματεύσεις με τους αστυνομικούς, οι οποίοι μας έβλεπαν σαν εχθρούς του καθεστώτος, γιατί όλοι ξέραμε ότι εκεί έξω «θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι». Και βέβαια είναι γεγονός ότι όταν βγήκαν και διαπραγματεύτηκαν, μετά εξαφανίστηκαν και ο Λαλιώτης έλεγε μετά ότι τον είχαν μέσα τρεις μήνες στη φυλακή και …ότι έφαγε ξύλο…

01:50 τα μεσάνυχτα. Πάνω στην πύλη και στα κάγκελα υπάρχουν εκατοντάδες φοιτητές που φωνάζουν για ελευθερία απέναντι από το στρατό και την αστυνομία. Το άρμα είναι σταματημένο μπροστά στην πύλη με αναμμένη την μηχανή συνέχεια, δεν έσβησε η μηχανή του ούτε λεπτό. Πίσω από την φωνή του εκφωνητή στα μεγάφωνα ακούγεται συνέχεια η Ρωμιοσύνη του Μίκη Θεοδωράκη «…αυτά τα δένδρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό.. αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο..» και «…σώπα που νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες..» που τα τραγουδάγαμε και εμείς μέσα στην αυλή μαζί με τον Εθνικό Ύμνο.

02:15τα μεσάνυχτα. Ο Κυριάκος Σταμέλος (Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος) και ο Κώστας Λαλιώτης (Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών) πηγαίνουν προς την πύλη της Πατησίων για να διαπραγματευτούν. Ο Σταμέλος έβγαλε την λευκή φανέλα του, την σήκωσε ψηλά δεμένη πάνω σε μία βέργα σαν «λευκή σημαία» και πήδηξαν έξω από τα κάγκελα και πήγαν προς τους αξιωματικούς του στρατού. Αργότερα μάθαμε ότι ζήτησαν να αφήσουν τους φοιτητές να φύγουν το πρωί ξημερώματα. Απάντησαν ότι ο στρατός δεν δέχεται προθεσμίες. Οι στρατιωτικοί ήταν ανένδοτοι και έδωσαν διορία 10 λεπτά να βγουν έξω οι φοιτητές και ενώ μιλούσαν οι δύο, την ίδια στιγμή φαίνονταν ότι τρώγανε καμιά μπουνιά στην πλάτη από άνδρες της ασφάλειας.

Αφού δεν δέχτηκε ο στρατός να φύγουν οι φοιτητές το πρωί, τότε ζήτησε ο Σταμέλος να έρθουν κάποιοι καθηγητές του Πολυτεχνείου σαν εγγυητές, για να εξασφαλιστεί η αναίμακτη έξοδος των φοιτητών, που πάλι δεν έγινε δεκτή.

Κάποιος αξιωματικός ακούστηκε να φωνάζει από μακριά: «Τσογλάνια, ο στρατός δεν διαπραγματεύεται, δεν δέχεται όρους». Όμως οι αξιωματικοί του Στρατού που μιλούσαν με τον Σταμέλο έδωσαν τον λόγο της τιμής τους, ότι δεν θα τραυματιστεί κανένας από τους φοιτητές και δώσανε εντολή να απομακρυνθούν οι αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα, αλλά ελάχιστοι από αυτούς υπάκουσαν..

02:30 το πρωί. Ο αρχηγός της αστυνομίας Δασκαλόπουλος, που βρισκόταν απέναντι στο Ακροπόλ με τηλεβόα καλεί, φωνάζει προς τους φοιτητές στα κάγκελα να φύγουν από το Πολυτεχνείο. Φώτα δεν υπήρχαν μέσα στην αυλή και η νύχτα φωτιζόταν μόνο από τους προβολείς των τανκς.

02:45 το πρωί. Ξαφνικά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός (ανδρική φωνή… η Δαμανάκη είχε εξαφανιστεί νωρίτερα) λέει.. «αγαπητοί ακροατές θα διακόψουμε για λίγο..» και ήταν τα τελευταία λόγια πριν ο σταθμός σιγήσει για πάντα..

Εκείνη την στιγμή ένας ταγματάρχης ανεβαίνει πάνω στο άρμα και με τηλεβόα καλεί ξανά τους φοιτητές σαν τελεσίγραφο να φύγουν από την πύλη γιατί το άρμα θα μπει μέσα.. σε 10 λεπτά διορία και δίνει τον τηλεβόα στον Σταμέλο, ο οποίος έρχεται κοντά στην πύλη και ζητάει από τους φοιτητές να φύγουν πίσω από την πύλη και προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα να περάσει μέσα. Η πόρτα άνοιξε πολύ λίγο, όσο να χωράει ένας άνθρωπος γιατί είχε φρακάρει.

Ήταν σαφής ο κίνδυνος να μας συλλάβουν οι αστυνομικοί αν βγαίναμε από την πύλη της Πατησίων και δεν επιτρεπόταν εκείνη την στιγμή άγνοια του κινδύνου.

Ξαφνικά βλέπουμε τον οδηγό του άρματος (Μιχάλης Γουνελάς) να βάζει ταχύτητα και να ξεκινάει το άρμα, αλλά ένα μέτρο πριν την πύληφρενάρει, να δώσει να καταλάβουμε όλοι ότι πρέπει να φύγουμε πίσω από την πύλη, όπως και έγινε και όλοι απομακρυνθήκαμε τουλάχιστον 30 μέτρα πίσω.

02:57 – 03:00 το πρωί. Η διορία που έδωσε ο αξιωματικός του στρατού των 10 λεπτών δεν ξέραμε αν έχει εκπνεύσει ακόμη.. δεν κοιτάξαμε καν τα ρολόγια μας.. ο πύργος του άρματος γυρνάει ανάποδα προς τα πίσω και κάνει όπισθεν.. μέχρι το πεζοδρόμιο στο ξενοδοχείο Ακροπόλ, βάζει ξανά ταχύτητα και ορμάει πάνω στην πύλη.

Ευτυχώς όλοι είχαν φύγει πίσω από την πόρτα.. ρίχνει την πύλη κάτω και μαζί της πατάει την Μερσεντές.. καταλύοντας το πανεπιστημιακό άσυλο.. σβάρνισε την μερσεντές τουλάχιστον 10 μέτρα μέσα στην αυλή.. η αριστερή ερπύστρια το έλιωσε και εδώ τελείωσε η εξέγερση του Πολυτεχνείου.. Δεν φανταζόμασταν ότι θα συμβεί αυτή η εξέλιξη..

Οι στρατιώτες εισβάλουν στην αυλή με εντολή να εκκενώσουν το Πολυτεχνείο.

Οι φαντάροι σεβάστηκαν τους φοιτητές και τον χώρο.. είχαν κερδίσει ήδη την μάχη.. τα όπλα τους τα είχαν χαμηλωμένα προς την γη και βοήθησαν να βγουν οι φοιτητές ειρηνικά από την πεσμένη πύλη της Πατησίων.. Κάποιοι φοιτητές οπισθοχώρησαν και μπήκαν στις αίθουσες του ισογείου της Αρχιτεκτονικής και πήγαν και εκεί οι στρατιώτες και τους ζήτησαν να φύγουν ειρηνικά.. Άλλοι φοιτητές κατευθύνθηκαν στην πύλη της Στουρνάρα..

Εκείνη την στιγμή σχεδίασα στο μυαλό μου τον δρόμο της δικής μου φυγής, όχι όμως από την κεντρική πύλη της Πατησίων, όπου φύλαγαν εκατοντάδες αστυνομικοί, ούτε από την πύλη της Στουρνάρα, όπου και εκεί υπήρχαν δεκάδες αστυνομικοί, αλλά φώναξα.. «ελάτε μαζί μου…» σε μια 100άδα φοιτητές

Όλοι ξαφνικά νοιώθουμε ότι τελείωσε ο αγώνας, τι να κάνεις με έξη άρματα από έξω από την πύλη, τι να κάνεις μόνο με την φωνή μας.. Ο Κυριάκος Σταμέλος πήρε επάνω του την ευθύνη να ανοίξει η πόρτα περισσότερο, να βγουν οι φοιτητές αναίμακτα.. Κάποιοι δεν ήθελαν να βγουν έξω και φώναζαν... Εγώ όμως άρχισα να σχεδιάζω στο μυαλό μου τον δρόμο της εξόδου .. Ήξερα το κτίριο με την αίθουσα ζωγραφικής του καθηγητή μας ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου και την αίθουσα γλυπτικής του καθηγητή μας γλύπτη Λάζαρου Λαμέρα (χωριστό κτίριο μπαίνοντας δεξιά στην αυλή του Πολυτεχνείου.

Οδήγησα λοιπόν τους συμφοιτητές μου στις δύο αυτές αίθουσες ζωγραφικής και γλυπτικής (ένα χωριστό κτίριο μπαίνοντας δεξιά στην αυλή του Πολυτεχνείου) και τους φυγάδευσα όλους από τα παράθυρα και εγώ μαζί τους. Πιθανολογώ ότι από πίσω μας ακολούθησαν και άλλοι φοιτητές, που είδαν αυτήν την κρυφή «πύλη» διαφυγής. Οι περισσότεροι φοιτητές βγήκαν από την πύλη της Πατησίων. Εγώ που γνώριζα τα κτίρια σαν παλιός του Πολυτεχνείου, μαζί με όλους όσους μπόρεσα να παρασύρω, βγήκαμε από τα παράθυρα της αίθουσας ζωγραφικής και γλυπτικής πάνω και κολλητά στην οδό Στουρνάρα, τα οποία παράθυρα ήταν κρυμμένα πίσω από νεραντζιές και έβγαιναν κατευθείαν στο πεζοδρόμιο σε απόσταση 80 μέτρα από την Πατησίων, όπου δεν είχε εκεί αστυνομικούς επειδή ήταν ένας τυφλός συνεχόμενος τοίχος. Από εκεί εύκολα χαθήκαμε μέσα στο πλήθος και στον απέναντι κάθετο δρόμο που οδηγούσε στην πλατεία Κάνιγγος. Τα παράθυρα αυτά ήταν τα μοναδικά χωρίς σιδεριές και σε ύψος 1,80 μ από το πεζοδρόμιο. Εγώ ήμουν μαθημένος με αυτήν την τεχνική, γιατί και στο σπίτι μου στην οδό Καλλιδρομίου 10 ισόγειο έμπαινα και έβγαινα από το παράθυρο του δωματίου, που έβλεπε κατευθείαν στο πεζοδρόμιο και όχι από την είσοδο της πολυκατοικίας, γιατί το μυαλό μας δεν σκεφτόταν λογικά, αλλά με τρέλα.
 
Κάποιοι οπισθοχώρησαν στο πίσω προαύλιο ανάμεσα από το κτίριο της αρχιτεκτονικής και το κτίριο μηχανολόγων, όπου και εγκλωβίστηκαν, γιατί το κτίριο των μηχανολόγων έβλεπε πίσω στην οδό Μπουμπουλίνας, αλλά δεν είχε είσοδο από εκεί και όμως ήρθαν στρατιώτες και τους οδήγησαν προς τα έξω από την Στουρνάρα.

03:10 η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου (Χημική σχολή) τραυματίστηκε άθελα της από ένα σίδερο που ξεκόλλησε από την πόρτα και τινάχθηκε στα πόδια της, την οποία την μετέφεραν φοιτητές στο ιατρείο για πρώτες βοήθειες. Εκεί στο ιατρείο ένας αξιωματικός ζήτησε να φύγουν όλοι γιατί υπάρχει εντολή να εκκενωθεί το Πολυτεχνείο.. Ήταν εκεί ακόμη κάποιοι τραυματισμένοι μαζί με την Ρηγοπούλου. Τότε στρατιώτες έφεραν φορείο στρατιωτικό, κάλεσαν ασθενοφόρο και τους πήγαν στο μοναδικό κοντινό νοσοκομείο (Ρυθμιστικό, το σημερινό Γιώργος Γεννηματάς) στην Λεωφόρο Μεσογείων..

03:30 Οι εκφωνητές εκείνη την στιγμή εγκαταλείπουν τον ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος είχε απόλυτο σκοτάδι για να μην τους βρουν οι αστυνομικοί.. Οι εκφωνητές δεν είχαν εικόνα του άρματος που εισέβαλε μέσα στο Πολυτεχνείο, γιατί ήταν πάνω στο κτίριο των Μηχανολόγων και δεν είχαν οπτική επαφή.. με την Πατησίων.

Το Πολυτεχνείο αδειάζει. Η αστυνομία συλλαμβάνει όποιον βγαίνει από Πατησίων και τον βάζει σε κλούβες.. Άλλοι σκόρπισαν στους γύρω δρόμους στα στενά και χάνονται. Κάποιοι μπαίνουν σε πολυκατοικίες και χτυπάνε πόρτες και τους κρύβουν να περάσουν τουλάχιστον την νύχτα.

04:00 το πρωί έφτασα στο σπίτι μου στην οδό Καλλιδρομίου 10

08:30 το πρωί 17 Νοε 1973Ήμουν ο πρώτος φοιτητής που πήγα στο Πολυτεχνείο (κάναμε μαθήματα και το Σάββατο).

Η είσοδος στην Πατησίων ήταν ανοιχτή (η πύλη ήταν πεσμένη κάτω). Μπήκα στην αυλή του Πολυτεχνείου πατώντας πάνω στην πεσμένη σιδερένια πόρτα και πήγα κατευθείαν στο μνημειακό κτίριο Αβέρωφ της Αρχιτεκτονικής Σχολής μέχρι το κεντρικό αίθριο. Η αυλή είχε δημοσιογράφους με φωτογραφικές μηχανές στα χέρια. Περίμενα ότι κάποιος θα με σταματήσει να με ρωτήσει «..τι γυρεύεις εσύ εδώ..». Είχα πάνω μου την ταυτότητα του φοιτητή και θα έλεγα «…ήρθα στη Σχολή μου..». Κανένας όμως δεν με σταμάτησε μέχρι και το εσωτερικό αίθριο και αντίκρισα κάτι ανεξήγητο. Τα περισσότερα μάρμαρα του δαπέδου του αίθριου, σε σχήμα λοξού κανάβου, τα οποία γνώριζα άριστα πόντο- πόντο, όταν κάναμε μάθημα γραμμικού σχεδίου με το σχήμα αυτών των μαρμάρων, όπου ο καθηγητής μας της Αρχιτεκτονικής Κωνσταντινίδης μας έλεγε για να γίνουμε ψώνια με την Αρχιτεκτονική: «…και μην ξεχνάτε ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, εις τους Αρχιτέκτονες και εις τους μη Αρχιτέκτονες..», ήταν ξηλωμένα και σπασμένα τα μάρμαρα και οι τοίχοι και το δάπεδο βαμμένοι με συνθήματα.

Εγώ όμως τα άφησα το προηγούμενο βράδυ απόλυτα ακέραια και καθαρά, χωρίς καμία καταστροφή. Τι είχε γίνει λοιπόν; Προβοκάτσια.. Το έμαθα από την εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ τις επόμενες μέρες, όπου κάτοικοι από τις απέναντι πολυκατοικίες της οδού Στουρνάρα δήλωσαν στην εφημερίδα «ΒΡΑΔΥΝΗ», ότι άκουγαν την νύχτα της κατάληψης μέχρι τα ξημερώματα το πρωί, κομπρεσέρ να δουλεύουν μέσα στην Αρχιτεκτονική Σχολή. Ήταν εντολή του Σπύρου Ζουρνατζή, υπεύθυνου προπαγάνδας στη Χούντα, ο οποίος ώρα 11:00 το πρωί του Σαββάτου έδωσε συνέντευξη στους δημοσιογράφους που είδα στην αυλή.

09:00 το πρωί. Έξω στην είσοδο της Πατησίων πυροσβεστικά με τις μάνικες έπλεναν τον χώρο της εισόδου. Στις εφημερίδες που κυκλοφόρησαν πρωί ο Πατακός έλεγε ότι έπρεπε να κάνουμε την επέμβαση για να τελειώνει «η ιστορία με τα παλιόπαιδα».

11:00 το πρωί τα ραδιόφωνα αναγγέλλουν ότι έχει κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος και ο Υπουργός Τύπου Σπύρος Ζουρνατζής έδωσε συνέντευξη στα σκαλοπάτια της Αρχιτεκτονικής σε δημοσιογράφους και τους έδειξε.. «την καταστροφή που έγινε στο Πολυτεχνείο από τους φοιτητές..». Μέχρι το βράδυ του Σαββάτου οι δρόμοι στην Αθήνα είναι άδειοι.

Κυριακή 18 Νοε 1973

09:00 το πρωί πηγαίνω πάλι στο Πολυτεχνείο. Ελάχιστοι κυκλοφορούνστα πεζοδρόμια τηςΠατησίων και στην Στουρνάρα, μέσα στο Πολυτεχνείο δεν υπάρχει «ψυχή».

Δευτέρα 19 Νοε 1973

08:00 το πρωί. Πήγα στο Πολυτεχνείο για μάθημα, όπου όλα τα μαθήματα στη Σχολή έγιναν κανονικά, σαν να μην συνέβη τίποτα την προηγούμενη εβδομάδα!!, με ανοικτή την πύλη από την Πατησίων, με πεσμένη κάτω την σιδερένια πόρτα.

Τα μαθήματα συνεχίστηκαν κανονικά όλη την εβδομάδα μέχρι και το Σάββατο, γιατί εκείνη την εποχή το Υπουργείο Παιδείας είχε Νόμο να παίρνουμε παρουσίες στην αίθουσα και έμενες στο ίδιο έτος μετά από κάποιο αριθμό απουσιών.

Όλη την εβδομάδα προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε, που είναι ο αγώνας που κάναμε, ποιο ήταν το αποτέλεσμα της κατάληψης;;; Γιατί δεν συζητάει κανείς για τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας;; Γιατί όλοι οι συμφοιτητές μου δεν συζητάνε παρά μόνο για τα μαθήματα… απάντηση δεν είχα.

Κυριακή 25 Νοε 1973.

Ο Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη και ο νέος «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, όρκισε νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Ανδρουτσόπουλο.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε «έπος» με τέτοια κατάληξη που είχε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δρόμοι σε δεκάδες πόλεις της Χώρας ονομάστηκαν «οδός Ηρώων Πολυτεχνείου». Ποιοι ήταν οι ήρωες;; Όλοι αυτοί οι «πολιτικοί» της Συντονιστικής Επιτροπής που αργότερα πούλησαν το τομάρι τους στις επόμενες Κυβερνήσεις σαν βουλευτές και Υπουργοί;;

Πάμε λοιπόν να δούμε ποιοι ήταν οι ήρωες..;;;

Η Μαρία Δαμανάκη που πουλήθηκε ψυχή και σώμα δέκα φορές για το χρήμα, επειδή ήταν απλά εκφωνήτρια στον ραδιοφωνικό σταθμό. Το πιο ακριβό «μεροκάματο» στην ελληνική οικονομία. Για μερικές ώρες δουλειάς εκφωνητή την πληρώνουμε αδρά για μισό αιώνα. Η σταλινική Δαμανάκη ακόμα εισπράττει 25.000 ευρώ μηνιαίως, εξαιτίας του θρυλικού της «μεροκάματου». Είναι προφανές ότι πρόκειται περί μιας θηλυκής «κατασκευής» ντόπιων και ξένων μυστικών υπηρεσιών. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Όντας άεργη και ανεπάγγελτη και με μόνο έσοδο τη βουλευτική αποζημίωση, βρέθηκε με περιουσία τεράστια, κτίσματα, οικόπεδα και ποιος ξέρει πόσα μετρητά σε καταθέσεις σε γνωστά και άγνωστα μέρη του Πλανήτη ως «μεγάλη» κυρία της Αριστεράς

Ο Στέφανος Τζουμάκας, στέλεχος στο φοιτητικό κίνημα, συμμετείχε στην κατάληψη της Νομικής, γενικός γραμματέας και πρόεδρος της ΕΦΕΕ και ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Ξέχασε εντελώς τον αντιδικτατορικό αγώνα και έγινε σοσια-ληστής στο χρήμα. Αυτός ονομάζεται «ήρωας»;;

Ο Κώστας Λαλιώτηςμέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και ένας από τους διαπραγματευτές με τον στρατό πριν από την είσοδο του τανκ που διαπραγματεύθηκε για 15 λεπτά με τον στρατό.

Πρώτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και καθοδηγητής Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, μπήκε σε κυβερνητικές θέσεις για 30 χρόνια, γραμματέας του ΠΑΣΟΚ. Κάνει τον “γκουρού” του ΠΑΣΟΚ και είναι αυτός που έβαλε στην τσέπη το περισσότερο χρήμα από κάθε άλλον. Πως έγινε αυτό; Απλούστατα, ως Υπουργός Δημοσίων Έργων του ΠΑΣΟΚ έβγαλε τον Νόμο 2338/1995 ο οποίος ήταν παγκόσμιο φαινόμενο, παγκόσμια πρωτιά στον πλανήτη,που έλεγε ότι στα Δημόσια έργα ανάδοχος δεν είναι ο φθηνότερος μειοδότης με την μεγαλύτερη έκπτωση, αλλά αυτός που θα αιτιολογήσει ορθά την προσφορά του, χωρίς να δίνει κανόνα για την αιτιολόγηση. Έτσι το έργο το έπαιρνε κάποιος «δικός του» που ήταν 40στός ή 60στός στη μειοδοτική σειρά και ήταν ακριβότερος από τον 1ο μειοδότη κατά ένα, δύο ή τρία δισεκατομμύρια δραχμές. Δηλαδή κατά έναν απίθανο λόγο μειοδότης στην δημοπρασία ήταν ο πλειοδότης!!!

Ποιοι μοιράζονταν αυτά τα δισεκατομμύρια δραχμές από τον νόμο του Λαλιώτη το 1995, όπου ο Ανδρέας, ο οποίος σίγουρα γνώριζε τον Νόμο του Υπουργού του και σίγουρα γνώριζε τα λαδώματα που θα γίνονταν με αυτόν τον Νόμο,έπαιρνε δανεικά από το εξωτερικό (δύο πακέτα χρημάτων Ντελόρκαι ένα πακέτο Σαντέρ), με συμφωνία να τα πληρώσουν οι Έλληνες μετά από 30 χρόνια και τα έδινε στον Λαλιώτη να κάνει δημόσια έργα; Αυτός ονομάζεται «ήρωας» του Πολυτεχνείου;;

Ανδρουλάκης, Παπουτσής, Λαζαρίδης (σύμβουλος του Αντ. Σαμαρά) δεν είναι «ήρωες του Πολυτεχνείου». Βολεύτηκαν πίσω από την δήθεν αντίσταση που έκαναν και ωφελήθηκαν πολιτικά και χρηματικά.

Αφανής ήρωας του Πολυτεχνείου ήταν ο Γιώργος Κηρύκου.
  Την ώρα που μπήκαν τα τανκς ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα της κεντρικής πύλης στην Πατησίων και κρατούσε την Ελληνική σημαία ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου 1973. Σκαρφαλωμένος στην πύλη του Πολυτεχνείου ανεμίζει την Ελληνική σημαία μπροστά στο τεθωρακισμένο άρμα και φωνάζει, «Αδέρφια μας στρατιώτες, είμαστε άοπλοι, ζητάμε ελευθερία..».

Μαζί με την πόρτα του Πολυτεχνείου, όλα έγιναν συντρίμμια.

Είναι ένας από τους αφανείς Ήρωες του Πολυτεχνείου. Αυτός επέζησε, γιατί ήταν «αετός», τον συλλάβανε, βασανίστηκε και αποσύρθηκε στην Ικαρία και σιώπησε για δυο 10ετίες μετά την εξέγερση. Όταν τον ρωτούσαν για το Πολυτεχνείο δεν μίλαγε, γιατί θεωρούσε ότι δεν είχε κάνει κάτι σημαντικό στον αγώνα. Κάηκε στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993 στην προσπάθεια του να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα, που την κουβάλησε στην πλάτη του.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το Πολυτεχνείο έφερε την πτώση της Χούντας.

Είναι λάθος ιστορικό. Το Πολυτεχνείο δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ανατροπή της Χούντας

Το τέλος της χούντας ήρθε τον επόμενο χρόνο, την 24 Ιουλίου 1974.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου επιτάχυνε απλά την διαδικασία της πτώσης.

Τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973 συνέβαλαν στην αποσύνθεση της δικτατορίας και αποδόμησαν το μύθο του άτρωτου στα προηγούμενα 6 χρόνια.

Το Πολυτεχνείο όμως πυροδότησε τις εσωτερικές έριδες της χούντας με άνοδο στην εξουσία του Ιωαννίδη, ο οποίος δεν ήταν Έλληνας αλλά καθαρά Εβραίος.

Τι έγινε με το ιατρείο – Πρώτων Βοηθειών του Πολυτεχνείου στο κτίριο Αβέρωφ της Αρχιτεκτονικής σχολής;
Η απάντηση είναι μόνον μία : Ήρθαν 100άδες τραυματίες μέχρι και το βράδυ της Παρασκευής -ξημερώνοντας Σάββατο με αίματα από κλομπ, από χτυπήματα, από πτώσεις, από ξύλο των αστυνομικών με σιδερένια αντικείμενα και από σφαίρες όπλων.

Στο ιατρείο του Πολυτεχνείου δεν έφεραν κανένα νεκρό.

Δεν υπήρξε μέσα στον προαύλιο χώρο και στα κτίρια του Πολυτεχνείου κανένας νεκρός και η έκφραση «νεκροί του Πολυτεχνείου» ήταν από την άλλη μέρα προπαγάνδα του Ιωαννίδη να ρίξει τον Παπαδόπουλο.
Οι νεκροί όλοι που βρέθηκαν τις επόμενες 48 ώρες, δολοφονήθηκαν στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους και πλατείες μετά από την εισβολή του άρματος (στην Λεωφ. Αλεξάνδρας, Σταδίου, Μπουμπουλίνας, Μάρνη, Καλλιδρομίου, πλατεία Ομονοίας, πλατεία Αιγύπτου, Υπουργείο Δημόσιας Τάξης).
Ακόμη και με την πτώση της κεντρικής πύλης της Πατησίων υπήρξε μόνον ο τραυματισμός της Πέπης Ρηγοπούλου, κανένας όμως θανάσιμα. Όλοι όσοι ήταν κρεμασμένοι πάνω στην πόρτα, πήδηξαν κάτω σε δευτερόλεπτα.

Στο ίδιο συμπέρασμα συμφωνεί και η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου με το αριθμ. 33437/11-10-1974 έγγραφο ότι «ουδείς εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθει κατά το ανωτέρω τριήμερον».
Ο Κυριάκος Σταμέλος με έναν τηλεβόα ειδοποίησε όλους να απομακρυνθούν από την πύλη.
Τραυματίστηκε μόνον η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου από σίδερο της πόρτας που πετάχτηκε (κάταγμα στα πόδια) την στιγμή που το άρμα έριξε κάτω την πύλη.

Συμπέρασμα:
Όλοι οι πρωτεργάτες του Πολυτεχνείου 1973 από την άκρα αριστερά μέχρι την δεξιά, πούλησαν αργότερα την συνείδηση τους στην εξουσία.

Μέσα στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξε κανένας νεκρός παρά μόνον τραυματίες.

Με σεβασμό
Χάρης Γρηγοριάδης,
Αρχιτέκτων της γενιάς του Πολυτεχνείου ΚΑΤΕΡΙΝΗ

----------------- ----------------- ------------------ --------------- -

Απόσπασμα από https://www.youtube.com/watch?v=KRyW2yKESMg&ab_channel=GrigoriosSeretis

Το παρακάτω άρθρο βασίζεται στο βιβλίο του Θανάση Στριγά “Πολυτεχνείο ’73 – Παιχνίδια θανάτου”.

Η Ανατριχιαστική Αλήθεια πίσω από το Πολυτεχνείο 1973 και τη Λέσχη Bilderberg

Στην Ελλάδα η Λέσχη Bilderbergέλεγχε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, τον Σταύρο Νιάρχο, τον Στρατή Ανδρεάκη, τον Τομ Πάπας, την ΕΣΣΟ.

(Τον Μάρτιο 1973 ο Παπαδόπουλος εκδίδει ΦΕΚ και εκχωρεί την εκμετάλλευση πετρελαίου στο Κατάκωλο Πύργου σε δύο Αμερικανικές εταιρείες )

Το 1908 στο Λονδίνο και την Ουάσινγκτον δημιουργείται ταυτόχρονα η μασονική στοά των “Προσκυνούντων”. Μέλη της οι ισχυρότεροι παράγοντες – πολιτικοί – οικονομικοί – στρατιωτικοί από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Η πανίσχυρη στοά εκτός από την ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ της Αγγλίας και των ΗΠΑ ρυθμίζει και τις τύχες σχεδόν όλων των χωρών του πλανήτη.

Το «παιδί» της στοάς των «Προσκυνητών» είναι η λέσχη Bilderbergπου δημιουργείται το 1954 με εισήγηση του ΠολωνοεβραίουΤζότζεφΡέτινγκερ. Η λέσχη δημιουργείται από τις κορυφαίες οικογένειες εξουσιαστών Αμερικής και Ευρώπης και οι αποφάσεις της επηρεάζουν την τύχη όλων των χωρών του πλανήτη.

Κανένας δεν γίνεται πρωθυπουργός στην Ελλάδα αν δεν δηλώσει τυφλή υποταγή στις εντολές της λέσχης ή των παραρτημάτων της Φόρουμ Αμπροσέτικ.λ.π. (ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στο Φόρουμ Αμπροσέτι στις 5, 6 και 7 Σεπτεμβρίου 2014 μαζί με τον Ερντογάν, τον Σαλβίνι κ.α.).

Η Λέσχη λειτουργεί με κεφάλαια δισεκατομμυριούχων όπως ο Ρότσιλντ, Ντ. Ροκφέλερ, Χάουαρντ Χιούζκ.λ.π. Μόνιμα μέλη της είναι άνθρωποι που κατέχουν τις σημαντικότερες θέσεις εξουσίας στον πολιτικό, τον οικονομικό και τον στρατιωτικό τομέα.

Στις αρχές του 1973 το βασικότατο στέλεχος και χρηματοδότης της λέσχης Ντ. Ροκφέλερ – βασικός μέτοχος της μεγαλύτερης εταιρείας δημιουργεί ένα παράλληλο κέντρο εξουσίας, την τριμερή επιτροπή (που απαρτίζεται όχι μόνο από εξουσιαστές της Ευρώπης και της Αμερικής αλλά και εξουσιαστές από την Ιαπωνία (Τριμερής ΗΠΑ – Ευρώπη – Ιαπωνία).

Η τριμερής αρχίζει να ελέγχει πολιτικούς, σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες, στρατιωτικούς, μέλη Μυστικών Υπηρεσιών (CIA – NSA) σε διάφορες χώρες αποσπώντας κομμάτια εξουσίας από την Λέσχη Bilderberg.

Οι σκληροπυρηνικοί της Λέσχης Bilderberg αντιδρούν ακαριαία, προσπαθώντας να προλάβουν την εξάπλωση της τριμερούς. Ένας τρομακτικός πόλεμος ξεσπάει μεταξύ των δύο κορυφαίων κέντρων εξουσίας.

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»

Το 1973 γίνεται η ετήσια συνεδρίαση της λέσχης Bilderbergστο Saltsjobadenτης Σουηδίας. Στις 14 Μαΐου 1973 παρόντες στην συνεδρίαση της λέσχης είναι ο Γάλλος Πρόεδρος Ζισκάρ Ντε Εστέν, η Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Γερμανός Καγκελάριος, ο ΤζιάνιΑνιέλι, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Τζόζεφ Λουνς, ο κορυφαίος Τραπεζικός ΕτμουντΡότσιλντ.

Η απόφαση είναι πόλεμος αμείλικτος με το εκκολαπτόμενο κέντρο εξουσίας την Τριμερή Επιτροπή. Θα πρέπει να χτυπηθούν οι ελεγχόμενοι από την τριμερή με την τακτική του σοκ.

Γίνεται αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα (πέφτει ο Παπαδόπουλος) και στην Χιλή και απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο (Ο Ζισκάρ Ντε Εστέν ήταν ο αρχιτέκτονας της διχοτόμησης της Κύπρου, η οποία έγινε με χρηματοδότηση από τον Όμιλο Κοτς).

Το σοκ στην Ελλάδα θα ξεκινούσε μέσα στον χρόνο (φθινόπωρο 1973) με ένα βίαιο ξέσπασμα των φοιτητών ενάντια στην Χούντα.

Τον συντονισμό στο εσωτερικό της Ελλάδας θα αναλάμβανε ο σύνεδρος Γιάγκος Πεσματζόγλου. Ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών του ΝΑΤΟ Γκ. Φουρνέ θα αναλάμβανε την συνεργασία με την ΚΥΠ, ενώ την αστυνομικο–στρατιωτική αρχηγία ο Ισραηλινός στρατηγός Μοσέ Νταγιάν.

ΖΑΚ ΑΛΑΖΡΑΚΗΣ:Ο ΣΕΦΑΡΔΙΤΗΣ ΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ ΠΟΛΛΑΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΟΥΝ…

Οι συναντήσεις του «Ιωαννίδη» με τον Νταγιάν και την Μοσάντ γίνονταν στην κλινική Κυανούς Σταυρός (πλατεία Μαβίλη, απέναντιαπό την Πρεσβεία) που ήτανιδιοκτησίας του εβραίου Ζακ.

Ο Ζακ είχεπαντρευτεί την (εβραίαεπίσης) παιδική του φίλη και γειτόνισσα του, από τα Γιάννενα.

Ο αδελφός τηςΓιαννιώτισσας (Δημήτριος Ιωαννίδης), εβραίοςφυσικά και αυτός, άλλαξε το εβραϊκό επώνυμο του για να μπορέσει να κάνεικαριέρα στον ελληνικόστρατό,ότανσταμάτησε τις σπουδές του στο ΕΜΠ (πολιτικόςμηχανικός) και γράφτηκε στην Ευελπίδων.

Ούτε «Δημήτρης»ήταν το κανονικό του όνομα ούτε«Ιωαννίδης»…

Μετά τη σύγκρουση στην Κύπρο, η Ελλάδα θα οδηγείτο με την βοήθεια της Bilderberg σε κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Η κυβέρνηση θα ήταν υποχρεωμένη να εκδιώξει από την Ελλάδα τους Τομ Πάπας (ΕΣΣΟ), τον Σταύρο Νιάρχο και να επιβάλει στον Ανδρεάδη οικονομική καταστροφή (έγιναν όλα όπως τα είχε σχεδιάσει η Λέσχη).

Στις 20 Αυγούστου 1973 στην Γραμματεία της Λέσχης στην Ολλανδία, στην οδό Σμιντσβάλτσε, παρουσία του σταθμάρχη στην Αθήνα ΣτεϊσιΧολς άρχισε η εφαρμογή του σχεδίου. Ο ΣτεϊσιΧολς θα συντονίζονταν με την ομάδα ειδικών πρακτόρων (ομάδα αποσταθεροποίησης) που θα βρισκόταν στην Αθήνα.

Ο Γιάγκος Πεσματζόγλου θα εχρησιμοποιείτο σαν σύνδεσμος μεταξύ φοιτητών μυστικών πρακτόρων και Bilderberg . Το γενικό πρόσταγμα πάντως θα ανήκε στον ειδικό πράκτορα της ΝSA και της Λέσχης ΝόρμπερτΑνσούτς.

(Ο Ανσούτς θα παίξει κομβικό ρόλο στην επιχείρηση «Πολυτεχνείο»).

Το οικονομικό καλύφθηκε με ένα τσεκ των 200.000 δολαρίων που παραδόθηκε στον Γιάγκο Πεσματζόγλου από τον Γενικό Γραμματέα της Bilderberg.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 1973 η ομάδα αποσταθεροποίησης καθεστώτων που την αποτελούσαν οι πράκτορες Τζων Πάτρικ Όουεν (ΣΙΑ), Ρ. Ομπάρτερ (DIA), Ντάνιελ Μπρούστερ (ΣΙΑ) (ο Μπρούστερ είχε γεννηθεί στην Ελλάδα), Πάτρικ Καλούσκι (DIA) και η βοηθός ακόλουθος τύπου της Αμερικάνικης Πρεσβείας της Αθήνας Μαίρη Έλιον (ΣΙΑ) συναντήθηκαν στις 7 το βράδυ στην κατοικία του επιτετραμμένου της Αμερικάνικης Πρεσβείας στην Αθήνα.

Κάθε ένας ανέλαβε έναν τομέα της επιχείρησης. Σαν βάση θα χρησιμοποιούσαν το ξενοδοχείο “Ακροπόλ Παλλάς” ιδιοκτησίας Τάκη Καραδόντη, ο οποίος είχε «επαφές» με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Το ξενοδοχείο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Πολυτεχνείο.

Τις πολιτικές επαφές με τους αρχηγούς – φοιτητές της εξέγερσης θα έκανε ο Γιάγκος Πεσματζόγλου, ο πράκτορας της NSA Ανσουτς και ο σταθμάρχης της CIA.

Ο Ντάνιελ Μπρούστερ επιφορτίστηκε να κάνει «επαφή» με τον Κώστα Παπαδόπουλο (αδελφό του δικτάτορα Παπαδόπουλου), ο οποίος θα ειδοποιούσε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέσω του αδελφού του Αχιλλέα, ότι κάτι θα συνέβαινε στην Αθήνα.

Ο Μένιος Κουτσόγιωργας και ο Απόστολος Κακλαμάνης ήταν οι σύνδεσμοι του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Δημήτριο Ιωαννίδη. Επίσης ο Ντάνιελ Μπρούστερ συνάντησε τον Ιωαννίδη στην κλινική του γαμπρού του Ζακ Αλαζράκη, για να επιλέξει τους αξιωματικούς που θα πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο.

Ο ειδικός πράκτορας Τ. Ρόμπερτσον συνάντησε τον Ανδρέα Παπανδρέου στον Καναδά και εκεί συμφωνήθηκε να βοηθηθούν οι φοιτητές για την εξέγερση, αλλά ο Α. Παπανδρέου εξέφρασε αμφιβολίες για την σκοπιμότητα του εγχειρήματος.

Ο πρώην σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα Μόρυ συναντάει τους Κων/νο Μητσοτάκη και Κων/νο Καραμανλή, οι οποίοι του υποσχέθηκαν πλήρη συμπαράσταση στο εγχείρημα του Πολυτεχνείου.

Η ειδική πράκτορας Μαίρη Έλιοτ ανέλαβε τις επαφές με τον Πρύτανη του Πολυτεχνείου (άραγε του αποζημίωσαν την Μερσεντές που πάτησε το άρμα) και ορισμένους καθηγητές.

Ο ειδικός πράκτορας Ντάνιελ Μπρούστερ με την βοήθεια του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα συναντήθηκε επανειλημμένα στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ Παλλάς» με ομάδα φοιτητών.

Άλλοι ήταν φοιτητές του Πολυτεχνείου, άλλοι όμως δεν ήταν.

Ο στρατηγός Φαίδωνας Γκιζίκης θα έπρεπε να παρίσταται στην ορκωμοσία του Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου (ο Γκιζίκης ήταν παρών και στην ορκωμοσία Καραμανλή).

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης ελεγχόταν από τον ειδικό πράκτορα Πητ Κορομηλά. Ο Χένρι Κίσινγκερ μέσω του Κορομηλά υποσχέθηκε στον Ιωαννίδη την Ανατολική Θράκη και τα παράλια της Μικράς Ασίας με αντάλλαγμα την διχοτόμηση της Κύπρου. (Την ίδια υπόσχεση επανέλαβε και ο Υφυπουργός Σίσκο).

Στις 10 Νοεμβρίου 1973 ο Σοβιετικός επιτετραμμένος στην Ουάσιγκτον πληροφόρησε τον Κίσινγκερ μέσω του Σίσκο ότι οι Σοβιετικοί είχαν ζητήσει αυτοσυγκράτηση από το ΚΚΕ και την Τουρκία.

Στις 12 Νοεμβρίου ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα ΣτεϊσιΧολς βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη στο ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλλάς» με τον πράκτορα της CIA Ντ. Ζάκαρι και έναν φοιτητή της Ιατρικής τονΚ.Λ. (εννοεί τον Κώστα Λαλιώτη)

Ο πατέρας του Κ.Λ. ήταν στον Νομό Αρκαδίας, Αγρότης – Μαχητής του «Ελλάς», ενώ συνεργαζόταν ταυτόχρονα με τον OSS (Αμερικανική Μυστική Υπηρεσία πρόγονος της CIA). Ο Κ.Λ. μέσω του Ρόμπερτ Κήλι βοηθούσε τους ξένους Αμερικανούς και Βρετανούς. Ο γιος του (Κ.Λ.) φοιτητής της Ιατρικής Θεσσαλονίκης γνωρίστηκε με ισχυρά άτομα του Ισραηλιτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης. Εκεί κάποιος του σύστησε τον ΝτανΖάκαρι, κατόπιν όλα ήταν εύκολα.

Στο σαλόνι του ξενοδοχείου συζητήθηκαν όλα. Ο σκοπός, ο σχεδιασμός και το μέλλον του νεαρού φοιτητή. Ο φοιτητής πήρε ένα ποσόν για τα έξοδά του με εντολή να ταξιδέψει αμέσως για την Αθήνα. Να έμπαινε στο Πολυτεχνείο την ίδια μέρα και να εκλεγόταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής. Εντολές θα έπαιρνε από τον Γ. Πεσμαζόγλου. Του έδωσαν έναν αριθμό τηλεφώνου και έναν άλλον, αυτόν του σταθμάρχη για έκτακτη ανάγκη (Ο Στριγάς εδώ φωτογραφίζει τον Κώστα Λαλιώτη).

Ο φοιτητής Κ.Λ. πήρε δακτυλογραφημένες σημειώσεις και λίγο αργότερα αναχώρησε για την Αθήνα. Όταν έφθασε στο Πολυτεχνείο συναντήθηκε με την φοιτήτρια Μαρία Δαμανάκη η οποία είχε επιλεγεί σαν εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου.

Στο Πολυτεχνείο ο φοιτητής είπε στην Δαμανάκη τι συνθήματα θα λέει από τον σταθμό κλπ. καθώς και για την οργανωτική δομή. Μαζί με την Δαμανάκη συνεργάστηκε μαζί τους και ένας άλλος φοιτητής. Στις 14 Νοεμβρίου στις 3 το μεσημέρι οι τρεις φοιτητές κινδύνευσαν να βρεθούν έξω από την Συντονιστική Επιτροπή. Την κατάσταση έσωσε στις 5:00 η Γιεηλ Νταγιάν, κόρη του Ισραηλινού Μοσέ Νταγιάν η οποία είχε εισχωρήσει μέσα στο φοιτητικό κίνημα παίζοντας καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις.

Σε όλες τις συνεδριάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής συμμετείχε η Γιέηλ Νταγιάν. Ήταν η μοναδική που έμπαινε και έβγαινε από την μικρή πόρτα του Πολυτεχνείου στην οδό Στουρνάρα. Πήγαινε στο «Ακροπόλ Παλλάς», απέναντι από το Πολυτεχνείο που ήταν εγκατεστημένο το αρχηγείο των πρακτόρων. Έπαιρνε οδηγίες τις οποίες μετέφερε στους τρεις φοιτητές αλλά και σε κάποια άλλα άτομα που υπάκουαν σ’ αυτήν.

Το ίδιο βράδυ ο ΣτεϊσιΧολς πληροφορήθηκε ότι 1.000 κομάντος του ΝΑΤΟ θα έφθαναν στην Αθήνα (πιθανόν για να εξασφαλίσουν την απόλυτη επιτυχία του εγχειρήματος).

Στις 16 Νοεμβρίου το βράδυ και ενώ οι χώροι γύρω από το Πολυτεχνείο είχαν πλημυρίσει από κόσμο (ο λαός της Αθήνας κατέβηκε στο Πολυτεχνείο κατά χιλιάδες) και έχουν ανάψει φωτιές φθάνοντας 1.000 κομάντος στο πεδίο του Άρεως. Από την Γεωγραφική υπηρεσία του στρατού παραλαμβάνουν Ελληνικές στολές και παίρνουν οδηγίες (το σκηνικό θα επαναληφθεί στο Σύνταγμα με την διάλυση των «Αγανακτισμένων» (τον Ιούλιο του 2011, μόνο που εκεί η 714 Αερομεταφερόμενη μεραρχία του ΝΑΤΟ παρέλαβε στολές αστυνομικών).

Άλλοι 180 κομάντος από το Αεροπλανοφόρο «Ιντεπέντετ» θα αποβιβάζονταν στην Ελευσίνα. Εκεί θα τους υποδεχόταν ο σταθμάρχης της CIA ΣτεϊσιΧολς και ο Συνταγματάρχης της DIA Π. Καλούσκι. Στο μεταξύ είχε καταφθάσει ο Ολλανδοεβραίος δημοσιογράφος και εκτελεστικός της Bilderberg Αβραάμ Άλμπερτ Κουράντ, ο οποίος μετέδιδε στα κεντρικά γραφεία της λέσχης στην Χάγη τις εξελίξεις στο Πολυτεχνείο.

Ο Βρετανός μόνιμος υφυπουργός Γκρίνχιλ βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τον Παπαδόπουλο και τον καθησύχαζε. Το απόγευμα στις 16 Νοεμβρίου οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στο πλήθος που βρισκόταν έξω από το Πολυτεχνείο με δακρυγόνα και γκλομπς χτυπώντας αδιακρίτως. Το πλήθος διαλύεται (υπήρχαν ανάμεσα τους οικογένειες με μικρά παιδιά, γέροι κλπ) και μένουν μόνοι τους οι φοιτητές.

Το Πολυτεχνείο πολιορκείται από εκατοντάδες αστυνομικούς, λοκατζήδες και άνδρες της ΕΣΑ. Οι φοιτητές φωνάζουν «είστε αδέλφια μας, ο στρατός μαζί μας, είμαστε άοπλοι». Στα κάγκελα του Πολυτεχνείου κρεμασμένοι οι φοιτητές έχουν ξεκουμπώσει τα πουκάμισά τους και προτάσουν τα στήθη τους απέναντι στα όπλα.

Από κάποιο παράθυρο του «Ακροπόλ Παλλάς» ο ΟλλανδοεβραίοςΚουράντ (απεσταλμένος της Bilderberg) κινηματογραφεί. Ο Κουράντ θα έμενε μέχρι το τέλος του ντοκιμαντέρ, έπρεπε να βγει από την Ελλάδα και να κάνει τον γύρο του κόσμου.

Στις 11:00 το βράδυ φθάνουν και οι 180 κομάντος του Αμερικάνικου στρατού και πιάνουν θέση σε νευραλγικά σημεία των Αθηνών. Οι φοιτητές φωνάζουν «ειδοποιήστε τους Πρέσβεις των ξένων χωρών να έλθουν εδώ» και βέβαια κανένας διπλωμάτης δεν πήγε ποτέ εκεί.

Οι συγκεντρωμένοι πολίτες δεν έχουν διαλυθεί εντελώς, έχουν συγκεντρωθεί σε μικρές ομάδες και δημιουργούν εστίες αντίστασης φτιάχνοντας οδοφράγματα.

Από την οδό Κοδριγκτώνος μέχρι την Ιουλιανού οι δυνάμεις καταστολής τους κυνηγούν ρίχνοντας δακρυγόνα, πυροβολώντας. Τα τανκς έχουν βγει στον δρόμο και φτάνουν στο Πολυτεχνείο, οι προβολείς λούζουν το Πολυτεχνείο και την γύρω περιοχή.

Οι φοιτητές τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο. Ο πομπός του Πολυτεχνείου εκπέμπει στους 1.050 χιλιόκυκλους. Η Οργάνωση μέσα στο Πολυτεχνείο είναι υποδειγματική. Έχει στηθεί ένα πρόχειρο νοσοκομείο γεμάτο φάρμακα προσφορά του πλήθους, που είχαν συρρεύσει τις προηγούμενες ώρες. Επίσης υπάρχει επάρκεια τροφίμων. Η Χούντα δεν έκοψε το νερό και το ρεύμα. Στις 2:20 χαράματα της 17 Νοέμβρη οι φοιτητές επιζητούν διαπραγμάτευση για να αποφευχθεί η αιματοχυσία.

Μια αντιπροσωπεία τους κατέβηκε στον δρόμο κρατώντας λευκό πανί. Πρότεινε στις δυνάμεις εφόδου να μην γίνει καμία ενέργεια πριν το πρωί και όταν ξημέρωνε θα γινόταν ειρηνική αποχώρηση. Οι τρεις συνταγματάρχες που βρίσκονται μπροστά από τα τανκς απέρριψαν κάθε πρόταση. Μέσα στο δωμάτιο που βρίσκονταν ο ραδιοπομπός έχουν μείνει τρεις φοιτητές. Η εκφωνήτρια Δαμανάκη Μαρία έχει εξαφανισθεί. Οι εκφωνητές ενώθηκαν με τους άλλους φοιτητές. Ένας φοιτητής ρωτάει «η κοπέλα, που είναι η κοπέλα;», άφαντη η εκφωνήτρια. Μόλις είχε μπει και πάλι στο χώρο του Πολυτεχνείου και βρισκόταν στην πύλη μαζί με τους άλλους φοιτητές.

Απότομα το βαρύ άρμα κινείται και πέφτει πάνω στην πόρτα, το κιγκλίδωμα και μια κολώνα διαλύονται. Το τανκ περνάει πάνω από την «Μερσεντές» του πρύτανη που βρίσκεται από πίσω. Το τανκ κάνει όπισθεν, ανοίγει δρόμο και οι πεζοναύτες εφορμούν. Οι Έλληνες πεζοναύτες κάνουν ότι μπορούν για να σώσουν τους φοιτητές. Όχι όμως οι “ λοκατζήδες;;» του ΝΑΤΟ;;.

Οι φοιτητές διαλύονται τρέχοντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Από την ταράτσα του αρχηγείου των «Αμερικανών;;» πρακτόρων που βρίσκονται στο Ακροπόλ Παλλάς πέφτουν πυροβολισμοί (όπως και από μερικές ακόμη ταράτσες που βρίσκονται σκοπευτές).

Ο Κουράντ κινηματογραφεί την είσοδο του τανκ όπως θα δηλώσει αργότερα ο ίδιος, ο φωτισμός ήταν κακός αλλά τον βοήθησαν οι προβολείς των τανκς.

Πριν την είσοδο του τανκ στις 2:00 ακριβώς ένα αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες παρκάρει στην μικρή πόρτα του Πολυτεχνείου προς την οδό Στουρνάρα. Από μέσα βγαίνουν τρεις φοιτητές που μπαίνουν αμίλητοι και βιαστικά στο αυτοκίνητο. Οι επιβάτες ήταν οι δύο φοιτητές και η φοιτήτρια. Σε λίγο φθάνουν στην Αμερικάνικη Πρεσβεία όπου οδηγούνται στο γραφείο του σταθμάρχη της CIA.

Ο ΣτεϊσιΧολς τους δίνει εντολές:

Α) Δεν θα δεχθούν καμιά διαπραγμάτευση

Β) Αν υπάρξει περίπτωση να δοθεί «πράσινο φως» από κάποιον κυβερνητικό για ειρηνική αποχώρηση να την αποτρέψουν.

Γ) Όταν μπουν μέσα οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί να προκαλέσουν με την στάση τους, για να υπάρξουν περισσότερα θύματα.

Δ) Εγγυάται ο ίδιος για την προσωπική τους ασφάλεια και την εξέλιξή τους (οι δύο φοιτητές μετά από 10 χρόνια έγιναν υπουργοί, ενώ η φοιτήτρια έγινε βουλευτής και αρχηγός αριστερού κόμματος – εδώ ο Στριγάς«φωτογραφίζει» την Μαρία Δαμανάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα).

Λίγο αργότερα οι τρεις τους επέστρεψαν στο Πολυτεχνείο ακριβώς όπως είχαν φύγει.

Ώρα 2:57 το πρωί του Σαββάτου το άρμα έριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου…

Ώρα 2:18. Η πόρτα του Πολυτεχνείου ανοίγει από την πλευρά της οδού Στουρνάρα από μέσα βγαίνει η Γιέηλ Νταγιάν και μπαίνει σε ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο. Μέσα βρίσκεται ο αρχηγός της ΚΥΠ Μιχάλης Ρουφογάλης.

Ο Ρουφογάλης οδηγεί την Νταγιάν στην οδό Φιλελλήνων 9 στα γραφεία του Μισέλ Γκιολμάν.

Στις 18 Νοεμβρίου 1973 οι Αμερικανικές;; δυνάμεις έφυγαν από την Ελλάδα. Μια εβδομάδα μετά ο Ιωαννίδης ορκίζεται πρόεδρος, ήταν η αρχή για την τραγωδία της Κύπρου.

Η διαμάχη μεταξύ Bilderbergκαι τριμερούς επηρέασε πολλαπλά την Ελλάδα – Υπόθεση Κοσκοτά – Ίμια 1996 κ.λ.π. Η τριμερής επιτροπή ενώθηκε με την Bilderbergπάλι το 2010 δημιουργώντας ένα ισχυρότατο πλέον κέντρο εξουσίας σε όλον τον πλανήτη.

Το άρθρο βασίσθηκε στο βιβλίο του Θανάση Στριγά “Πολυτεχνείο ’73 – Παιχνίδια θανάτου” με πινελιές από το βιβλίο του ίδιου «Παγκόσμιοι Εντολοδότες».

Την έρευνα για το Πολυτεχνείο ανέλαβε μετά την μεταπολίτευση ο Εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς. Ο Τσεβάς ανέλαβε επίσης τις υποθέσεις της Οργάνωσης «17 Νοέμβρη» καθώς και τον θάνατο του Παναγούλη στην οδό Βουλιαγμένης. Και στις 3 υποθέσεις ήταν μπλεγμένη η CIA.

Ο Τσεβάς πέθανε ξαφνικά το 1993 ενώ ερευνούσε τη υπόθεση της Οργάνωσης 17 Νοέμβρη όπου το πόρισμα για την Οργάνωση «εξαφανίσθηκε». Ο κολλητός του φίλος Ι. Δερματάς, θείος του Πάνου Καμμένου δήλωσε στον ιντερνετικό του «επικήδειο» για τον Τσεβά, ότι ο Εισαγγελέας δολοφονήθηκε με κουράρε (δηλητήριο που δημιουργεί ανακοπή καρδιάς χωρίς ίχνη).

Ο συγγραφέας Αθανάσιος Στριγάς ήταν διδάκτωρ στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης της Γερμανίας.

Ήταν για 26 χρόνια ειδικός σύμβουλος του ΝΑΤΟ σε θέματα πολιτικών κρίσεων και μέλος της λέσχης Bilderberg. Προσωπικός γραμματέας του Αρχιστρατήγου του ΝΑΤΟ και αργότερα υπουργού εξωτερικών του Αλεξάντερ Χαίηνγκ. Ο Χαίηνγκ προσχώρησε αμέσως στην Τριμερή Επιτροπή του Ντ. Ροκφέλερ. Ο Στριγάς είχε ζητήσει προστασία από τον Ροκφέλερ και ειδική άδεια από το ΝΑΤΟ για να γράψει τα περίπου 20 βιβλία του. Είχε ζητήσει εγγράφως την παρέμβαση του Εισαγγελέα για όσα καταγγέλλει στα βιβλία του.

Ουδέποτε Πολιτικός ή Επιχειρηματίας απ’ όσους αναφέρονται στα βιβλία του προσέφυγε στη δικαιοσύνη εναντίον του.
Τις καταστάσεις που περιγράφονται, όσον αφορά τις παρεμβάσεις της λέσχης Bilderbergεπιβεβαιώνει ο Ισπανός πράκτορας της CIA GONZALEZ MATA στο βιβλίο του «οι αληθινοί αφέντες του κόσμου».