(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Σ’ έναν τόπο
όπου υπερπερίσσευσε ο κομματικός φανατισμός,
σε μιά χώρα
όπου «καλοί» είναι μόνον κι αποκλειστικά
οι «δικοί» μας
κι οι άλλοι απόβλητοι κι απορριπτέοι,
υπάρχουν πρόσωπα στο δημόσιο βίο
που πετυχαίνουν ,
διασώζοντας την προσωπική τους αξιοπρέπεια,
να αρθούν
πάνω από τα καθ’ ημέραν πάθη που μας ταλανίζουν κι αδικούν τον Λαό και την Χώρα,
και να υπηρετήσουν
την Πολιτική
ως λειτουργία υπέρ της Πόλης και των Πολιτών,
καθιστάμενοι πολύτιμοι
κι Άξιοι της Πατρίδας ,
της Ιστορίας και της Παρακαταθήκης της !
Δεν εννοώ ότι υπήρξαν αλάθητοι,
άλλωστε ,
ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθος βαλέτω,
εννοώ ότι
αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις ,
κατέθεσαν το είναι τους ,
μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες,
όχι πάντοτε εύκολες ή ευκολόβατες,
και πότε άραγες σ’ αυτόν τον Τόπο ήταν
τα πράγματα απλά ,
εννοώ ότι
υπερασπιζόμενοι με ανιδιοτέλεια το δημόσιο
συμφέρον ,
υπέρ του κοινού των Ελλήνων με επίγνωση
της ιστορικής τους ευθύνης
υπηρέτησαν,
έτσι ώστε τα νύν να τους απόκειται λαμπρός
ο της Δικαιοσύνης στέφανος !
Τα κατ’ εμέ
εναποθέτω τούτον τον στέφανο με μαγιάτικα ρόδα
στην πλάκα του μνήματος
του Πέτρου Μολυβιάτη !
Αγήρως η μνήμη !
